Vakantie!

We zijn al dinsdag, wat gaat de tijd opeens snel. Vandaag dacht ik eens te beginnen aan de thema’s na de vakantie, maar weet je wat? Neen. Ik zeg neen. De afgelopen dagen was ik zo moe, alsof ik nog moest ontwaken uit mijn winterslaap. Dus ik neem tijd voor mezelf en mijn dochter.  Zeker na al wat er is gebeurd in de wereld, vind ik dat de tijd veel te kort is. Leven voor je beroep kan als je daarbuiten geen gezin hebt. Ik zal altijd mezelf gooien of smijten zoals we het zeggen, maar soms heb je een time-out nodig. En dat is nu.

En voor al diegenen die altijd commentaar hebben op onze vakanties:

JA, ik neem vakantie, want JA wij hebben er ook recht op. En JA, dat is balen dat sommigen onder jullie dit niet hebben. En NEEN, je hoeft er echt niet jaloers op te zijn, want de eerste week is eerder een ziekteverlof en dat kan ik geen vakantie noemen. Recovery-tijd is misschien het juiste woord.

Jaloezie is een lelijk beestje. Het verblindt ook mensen waardoor ze de realiteit niet meer zien. Kijk naar die monsters van IS. Jaloezie omdat zij geen liefde kennen. En ja ze zijn ook dom, onwetend en getikt. Moesten ze een geweten hebben, dan deden ze niet de dingen die ze nu doen. Als ik hen iets zou kunnen bijleren i.v.m. normen en waarden, dan zou ik het meteen doen. Maar het is helaas te laat. Ergens tijdens het opgroeien zijn ze het noorden kwijtgeraakt. I.p.v. een bom kunnen we hen ook een kompas geven.

Goed, maar het is vakantie en ook kan je niet omheen al het kwade, toch wil ik hier thuis er iets goeds van maken. Dus beginnen we met de berg strijk die op me staat te wachten.En met berg bedoel ik de Mount Everest. Neen ,grapje. De Mont Blanc komt er dichterbij.

Die stoute meneren

Het dagelijkse onthaalgesprekje nam vandaag toch een andere wending. Nadat we alle kindjes hadden geteld, vroeg ik of er iemand wist waarom we met zo weinig waren. De kleuters begonnen spontaan te reageren. “Omdat de metro niet rijdt.” “Omdat ze naar de dokter zijn” “Er waren stoute meneren en bommen” “Papa was bijna dood.” Die laatste kwam van M.die haar broer in paniek had gezien omdat ze eerst niets van hun papa hadden gehoord, want papa werkt in Brussel, kortbij de metro.

“Juf, maar die salade heeft echt bêtises gedaan hoor juf. Hij is niet een echte Moslim. Als ik groter ben, dan ga ik hem dood doen.” “Jongen toch, je mag je verdedigen, maar iemand dood doen, dat is helemaal niet goed.” Hierop volgde een gesprek over ruzies en hoe we als vrienden met elkaar moeten omgaan. Af en toe sta ik verbaasd van de kinderen, want soms bevatten zij meer wijsheid dan ons, want zij zijn het nuchterst van iedereen.

Op dit moment ben ik moe. Moe van al de emoties, maar ook van me sterk te houden. Gister moesten we heel de tijd een denkbeeldig masker aan voor de kleuters terwijl je binnenin bijna ontploft van die wirwar van gevoelens. We moesten tot 17u op school blijven, alle deuren dicht. Ouders mochten hun kinderen wel komen halen, zij hebben dat recht. Binnen blijven was de boodschap, dus kwamen ze hen dan halen in de klas of in de refter. Maar de vragen kwamen toen ook al van de kleuters. Als kleuterleidster heb je allerlei afleidingstactieken in je achterzak en die werden vaak bovengehaald. Ook al dachten we even: geraken we wel thuis? Thuisgekomen was ik nog meer geschokt van al die beelden. Hoe kon dit gebeuren? En hoe komt het dat die breinloze monsters enkel haat zien?

“Maar juf, ik ben wel blij dat we bij jou zijn.”

“Dat is lief.”

“Ja maar dat is zo. Jij lost disputen altijd op. En dus ga jij die stoute meneren ook helpen.”

” Die stoute meneren moeten eerst zichzelf helpen en daar is nog veel werk aan. Maar als wij al goed voor elkaar zorgen, dan helpen we ook.”

Snot

Hatsjieeeee! De honderdvijftigste zakdoek mag eraan geloven. Geen nood, ik heb nog twee Kleenex- dozen. Goh, die bacteriën laten me niet los of moet ik zeggen: die vinden me steeds terug. Mijn dochtertje was ziek voorbije week en donderdagavond dacht ik: “Oh neen, toch niet tijdens dit thema!” Voor mijn lieve meid zou ik alles doen, maar ik wou echt vrijdag met mijn dino-vriendjes naar het museum voor Natuurwetenschappen. Dus bleef manlief thuis met ons ziek meisje terwijl ik na de twee slapeloze nacht toch besloot om naar school te gaan. Het thema leeft zo ongelofelijk erg in mijn klas, dat ik het fijn vind om het met ze te delen. Ok, vrijdagnamiddag dacht ik er wel anders over toen ik de slaapbeestjes over mijn lichaam voelde razen. En zaterdag verwelkomde een lading snot mijn neus die dan ook in mijn hoofd bleef vastzitten. En dan nog ben ik met mijn thema bezig. Ik kan het gewoonweg niet loslaten. Ook al zegt mijn lichaam dat het moet.

Nou ja, zondagnamiddag zijn we nu en nadat ik hier nog wat ideeën heb verzameld , ga ik me toch wat neerleggen in de zetel. Niet omdat ik moet rusten, maar omdat het snot me veroverd heeft en ik de strijdbijl moet neerleggen. Tijd voor een nieuwe Kleenex-doos en misschien een snotzuiger voor volwassenen…in de vorm van een dino.

Ok, ok, ik hou op.

Op een maandagmorgen…

De zon scheen en ik voelde me goed. De start van het thema dino’s was een schot in de roos en de kleuters waren volop voor de twee grote eieren aan het zorgen. Ze waren zo verbaasd toen ze die dingen zagen en dat veranderde snel in een groot enthousiasme.”Juf, het is een schildpad!” “Neen, een vliegende dino!” “Dat kan niet, het zal een kleine kip zijn!” Hoe dan ook, het maakte me blij.

Wetende dat men mij had gezegd dat Pasen niets is voor een derde kleuterklas. Beseffen dat je begeleiding mag aanvaarden, maar niet blindelings. Geloven dat Pasen ook kan in dit thema.Begrijpen dat als mensen verkeerd zijn, ze dit niet zullen toegeven. Menen dat je in je recht bent, ook al zeggen anderen dat je zogezegd iets verkeerd hebt begrepen. En voelen wanneer iets niet juist is en er dan gepast naar handelen. Waarmee ik wil zeggen, dat ik bij wil leren, maar niet als men je onzekerheid uittest. Dus mijn kleine dinosaurussen  gaan ook Pasen kennen. Dit terzijde. 😉

“Juf waar heb je die gevonden?” Natuurlijk had ik een heel verhaal klaar over die twee eieren en zoals jullie wel kunnen raden, zullen er dino’s inzitten als deze donderdag zullen ‘breken’. Geen echte, want die vond ik niet.

 

Ambetant of lief?

Ik grap echt niet. De kinderen waren echt ambetant vandaag. Maar ook zo lief. Neen , ik wist echt niet met welk gevoel ik naar huis moest gaan. Het was net alsof ze al heel lang niet meer naar school waren geweest. Toen hoorde ik dat ze van de andere juf altijd in hun hoek (waar ze speelden)moesten blijven, maar ja op een gegeven moment veranderen kleuters natuurlijk wel. Als hun werkje is gedaan of als ze na een kwartiertje geen zin meer hebben in een poppenhoek… Hoe dan ook, ik moest ze weer ‘drillen’. Een paar van mijn deugnieten gedroegen zich echt niet hoe het moest: een kleutertoilet laten overlopen, een tafel vol zeep(bij het kuisen), overal stiften zonder dop, niet opruimen maar weer alles uithalen en tenslotte kijken in de t-shirts van de meisjes. Kortom: grmbl.  Ik kan nog zo van die situaties schetsen, maar dan ben ik nog even bezig.

Maar dan kreeg ik een brief van de directeur die naar mij was gericht. Ik deed de enveloppe open en er zaten allemaal kleine briefjes in van mijn kindjes. Om me beterschap toe te wensen. Lief. Toen vroeg ik hen of ze samen de brief waren gaan posten. (Ja bij thema post lijkt me dit wel relevant). Maar de andere juf had het zelf gedaan. Dubbel gevoel…als je weet dat alles nu vanuit het kind wordt gedaan.Dat terzijde, werkten de kleuters heel goed mee. Zo kwamen we samen op het idee om een stratenplan te maken met huizen, huisnummers, brievenbussen, zebrapaden, verkeerslichten, een postkantoor enz… te ontwerpen. Of toen kwam er eentje op het idee om postauto’s te maken door er een P op papier op te laten plakken met plakband. Ze zijn zo vindingrijk, I love it.

Weet je, nu ik hier voor mijn scherm zit, heb ik besloten dat ze vandaag toch wel lief waren. Ambetant zijn hoort er wel wat bij omdat sommigen lak hebben aan regels en anderen gewoon nog niet goed door hebben wat afspraken zijn. En wie heeft er af en toe geen slechte dag?

Morgen wordt het een dagje zonder kids maar wel over kinderen. Eens je in de business zit, kan je je een kinderloze job niet meer inbeelden. 

 

 

 

Het leven zoals het is: de kleutermicrobe

Al een tweetal weken huist er een microbe in onze school. Niet zomaar een microbe, 1 die je hard neerslaat blijkbaar. Ik dacht er immuun voor te zijn, maar neen. De vierde dag dat ik hier nu met deze irritante en pijnlijke buikkrampen zit en al wat er bijhoort. Ok, het is al heel wat geminderd, maar wetende dat je er morgen al 100 procent moet staan…zucht. De koorts lijkt weg te zijn en de spierpijn is ook al minder, maar o wee die vermoeidheid. Gister heb ik in de namiddag zelfs drie uur geslapen! Ik lijk net een baby met het enige verschil dat ik zelf voor mezelf moet zorgen. Geen punt, een vrouw kan meerdere taken aan, zelfs als ze ziek is. Nu ja, ongeveer. Manlief was naar de derde dolle nacht van  carnaval geweest en voelde zich wat slapjes in de dag. Daar heb je zelf voor gekozen, denk ik dan. Een pijn of een last die je erbij neemt omdat er goede herinneringen aan vooraf gingen. Wel, ik had er niet voor gekozen. Geef mij ook maar zo’n dolle nacht, dat kan ik nog aan.

Net nu ik thema post een nieuw leven had ingeblazen, kon ik het niet uitwerken. Spijtig. Maar een positief punt ,aan het ziek zijn, is dat ik heb kunnen rusten. Mijn lichaam begon stilaan al vermoeidheidssignalen te vertonen. En vrijdag is het leerkrachten-dag en dat wordt nog een rustig dagje. Met rustig bedoel ik: geen getier of geruzie van kinderen, mijn geduld wordt niet beproefd en ik moet geen rekening houden met onderwijslestijden. Voor eventjes mag ik terug op de schoolbanken en ja dat vind ik fijn. Ook omdat ik wat kan bijkletsen met mijn drie collegaatjes. Want met al de stress en al het werk hebben we nog weinig tijd voor collega’s onder elkaar. En geef toe, eens goed schaterlachen of onnozel doen kan eens deugd doen. Hopelijk heb ik dan buikpijn van het lachen i.p.v. die verschrikkelijke microbe. Nu dat gezegd zijnde: ik moet dringend ergens naartoe.

Schoonheidsslaapje

“Juf? Ben jij nooit moe?”

“Oh dat ben ik af en toe wel hoor. Waarom vraag je dat?”

“Omdat jij niet gaat zitten, maar altijd rondloopt.”

Eén van de voordelen als juf is dat je altijd wel beweegt. Vandaag had ik twee maal overleg dus had ik tijd genoeg om te zitten. Alleen heb ik eigenlijk geen zittend gat. Ik wil niet teveel praten, maar DOEN. En dat is dan weer mijn probleem als ik om vijf uur   ’s morgens wakker word. Die denkmolen van mij start dan meteen op en dan moet ik mijn ideeën kunnen neerpennen of zelfs een beetje uitwerken. Waarom op dat uur? Moest ik het kunnen kiezen, dan slaap ik gewoon door totdat de wekker afgaat. Maar ik heb twee huisgenoten die onbewust mijn slaap onderbreken. De ene is nog veel te afhankelijk van mama-lief en de andere denkt dat hij houthakker is of een zagerij runt. Hoe dan ook, zij slapen gewoon door of vallen zonder moeite in slaap. Had ik maar niet zoveel stof om na te denken, dan zou dat ook voor mij lukken. Deze morgen dacht ik aan mijn uitstapfiche van de brievenbussen en aan al het materiaal dat ik nog een andere plaats moet geven in de klas.  En dacht ik terug aan de resultaten van de Toeters. En voor ik het wist, stond ik al heen – en weer te stappen in mijn living.

Vanavond heb ik wat doorgewerkt tot eenentwintig uur . Duimen dat ik vannacht mijn schoonheidsslaapje krijg. Maar goed, zolang ik blijf rondrennen in de klas en de kinderen zeggen dat ik er ‘oh juf zo mooi’uitzie, is het niet erg dat die nachtrust er niet was. Dat haal ik dan wel weer in , binnen een drietal weken of zo. Want ja dan is het vakantie en wat men er ook over zegt, als juf heb je dat echt wel nodig.

“Juf wij zijn vrolijke vrienden hé?”

“Inderdaad, en wat doen vrolijke vrienden?”

“Die gaan vrolijk naar huis en komen morgen vrolijk terug.”

Zo is dat. Tot morgen!

Voorbereiden is een must…

Woensdagavond 19u… Terwijl manlief nog even een kietel en kiekeboe-spelletje speelt met ons klein kapoentje, maak ik het eten klaar. Meestal doe ik het voorbereidend werk en doet hij de finishing touch: teamwork noemen we dat. Ook vandaag is dit niet anders. Ons pruts is allesbehalve moe maar zal binnen een half uurtje toch het bed moeten induiken zodat mama erna nog wat werk voor school kan verrichten. Alweer voorbereidend werk natuurlijk. Mijn klasje begint echt mooi te worden en daar ben ik blij om. Al de extra uren dat ik er al heb ingestoken… dat krijg je natuurlijk niet bijbetaald, spijtig.

Vandaag hebben we ook het laatste deel van de Toeters afgelegd. Wat was me dat? Eigenlijk wordt het tijd dat ik deze eens af last. Aangezien werkblaadjes passé zijn, heeft het ook geen zin dat ik de kleuters opeens een bundeltje papierwerk voorschotel. En dit jaar zag ik echt de grote problemen die opduiken tijdens zo’n test. Hmmm ten eerste moeten kleuters heel de tijd stilzitten , maar als juf moet je ook veel geduld hebben. Je wilt dat je ‘kindjes’ het goed doen en als dat niet zo is, voel je je schuldig. Whaaaa en als ze het echt niet begrijpen, is dat zo frustrerend, voor beiden.

Ok, we zijn alweer een paar minuten verder, tijd om ons Duracell-konijntje een bad te geven en vervolgens in haar bed te stoppen. “Neen, mama, niet dodo.” Waar haalt ze toch die energie vandaan? Ik glimlach en neem haar in mijn armen. “Ook konijntjes moeten gaan slapen.” Ze fronst haar kleine wenkbrauwen en lacht.”Mama ook konijn?” En dan beginnen we huppelend aan ons avondritueel….