Vaar je mee?

Het is niet waar! Mechaniek-piet belde me ook dit jaar op met de mededeling dat hun boot gezonken was in Spanje. Er zat immers een groot gat in. Hoofdpiet nam de telefoon over en vroeg ons om hulp. Wilden we even hun taak overnemen? En of we een oplossing konden vinden voor hun probleem. Natuurlijk! Mijn klaspietjes gingen meteen van start!

We vertrokken eerst naar het kanaal om te weten hoe boten er eigenlijk uitzien. Een geluk: we zagen er 2!

Brieven schrijven was net de taak van de schrijfpieten. En ze hebben nog heel wat werk in het vooruitzicht. Geen probleem, ze doen dat met plezier!

Woohoo de taakverdeling in onze stoomboothoek was ook een feit. Sint die de namen van de flinke, maar ook de minder flinke kindjes opschreef. Welk cadeautje zouden ze krijgen? Oh ook juf Annelies stond al in het boek. Die was uiteraard heel braaf geweest.

De kookpiet begon meteen aan haar taak en ook de inpakpiet moest dringend beginnen met het inpakken van al dat speelgoed. Zoveel!!! Geen nood, pakjespiet hielp even mee. Daarna zal hij al die pakjes nog moeten sorteren. In sommige zakken kunnen immers maar zeven pakjes, in anderen vijf enzo.. . Hoe dan ook, het komt wel in orde, daar ben ik zeker van.

Vandaag werd dan ook de speelgoedwinkel van de Zwarte pieten opgericht met heel wat materialen. Hij is nog niet volledig af, want we moeten nog verder werken aan al die wenslijsten. 

Zie ginds gingen de stoompieten ook aan de slag in de bouwhoek. Zij varen niet stilletjes voorbij zodat we nog even kunnen genieten van hun bouwwerk. 

Hoe kunnen we nu die boot van de Pieten laten drijven? Simpel, we laten onze mayonaise eens goed draaien en daarmee hebben we al heel wat oplossingen gevonden. Kijk maar even mee.

Woops, die zonk!

Dat ging al beter. En voor jullie je het afvragen, het water kleurde roze omdat er in een vorige gezonken boot roze pluimen met roos papier zaten.

En zo waren er en zijn er nog hoekjes in de klas waar we al vlijtig te werk gingen. Een al aanwezige boot gaven we nog extra attributen en personages. De boekenhoek zat opeens vol met boeken over boten en Sint-verhalen. De computerhoek heeft botenpuzzels enz…

Volgende week komen Sint en Piet op bezoek. Ik hoop althans dat ze er zullen geraken, want met die mechaniek- piet weet je nooit.

Schip ahoi!

 

 

 

Forfait!

Neen, ik ga het niet hebben over voetbal. De enkele jongens in mijn klas zouden het nochtans geweldig vinden. Al heeft het er wel een beetje mee te maken. Je kan me vergelijken met een coach van een voetbalploeg, al heb ik dan twee elftallen om te trainen. Als een voetbalploeg forfait geeft, is dat vaak omdat er veel afwezigheden zijn of omdat het echt niet mogelijk is om te spelen.

Afgelopen woensdag lukte het voor mij niet meer. Net zoals dat kan op een loopband, stond ik op de laagste stand. Alles gebeurde in slow mo-o-otion. Je kon me vergelijken met een slak, met al de spierpijn leek het alsof ik een supergroot huis op mijn rug droeg. Of was het nu snot?  Het was zeker snot, al zit dat bij een slak niet in het huisje. Ze is omgeven door het slijmachtige goedje. En ik ook! Zelfs nu nog hoor ik niet goed doordat die vieze bacteriën zich overal door wringen.

Ik hou van slaap! Niet zo’n beetje, maar echt veel. Dus 1 woord: herfstslaap! Dat is de voorloper van de winterslaap en zorgt ervoor dat je genoeg weerstand opbouwt. En dat heb ik de afgelopen drie dagen gedaan. Want ik wil en zal weer maandag met een fris antisnot- hoofd voor de klas staan. Rust was en is nodig maar ik mis mijn kindjes! Vooral omdat we een superleuk thema waren begonnen nl. de archeoloog! Terwijl we daar van alles opgraven, wil ik nu mijn ziektekiemen begraven.  Zoals in: diep dieper diepst onder de grond.

Straks is het voetbal op tv: de Rode duivels die hun best gaan doen, ondanks veel spelers die al forfait hebben moeten geven. Normaal ben ik van de partij, maar ik vrees ervoor dat ik al in mijn herfstslaap ga vallen.

Dag allemaal, gegroet, hallo

Elke dag zeggen we elkaar goedemorgen in de klas. Omdat het een soort welkomstwoord is, maar ook om de kinderen zich te laten thuis voelen. Maar de allerbelangrijkste reden is toch wel de beleefdheid die ermee gepaard gaat. En die beleefdheid is schaars in de wereld van nu. Je komt iemand tegen op straat en die zegt niets. Hatelijk vind ik dat. Je groet die persoon door te knikken of door goede dag te zeggen. En dan krijg je soms wat gemompel of gewoon he-le-maal niets. Niets, kan je dat nu begrijpen? Je krijgt geen vreemde ziekte door elkaar te begroeten. Ik snap het als je je niet goed voelt die dag, maar dan knik je kort. Neem nu afgelopen zaterdag. Ik loop naar de winkel en dacht bij mezelf: nu ga ik eens zien hoeveel mensen me effectief gaan begroeten terwijl ik dat ook doe. Ik kwam een tiental mensen tegen op straat waarvan er twee me vriendelijk toeknikten. TWEE! Dan ging ik naar de bank waar er twee mensen stonden. De eerste zei niets, maar de tweede meneer verduidelijkte me dat die man voor hem doof is en hij hem beter een knik had gegeven. Dat kan ik zeker snappen. Met die info weet je waarom iemand iets niet zegt. Maar je gaat me niet zeggen dat die acht andere mensen op straat ook doof waren hé!? Hoe dan ook, bij de bakker allemaal vriendelijke mensen tot ik bij de vrouw achter de toog kwam. Die stond er met tegenzin. Hoe ik dat weet? Als je met een gezicht tot beneden je klanten begroet en kortaf antwoordt. A bad day, zou je kunnen zeggen. Nou fout, dit is elke zaterdag zo. Het ergste van al is dat ze allemaal zo doen achter die toog.  Ik weet het: niet te doen. Ze zullen niet van brood houden, denk ik. Bij de beenhouwerij had ik een geheel ander scenario: daar voelde ik me meteen thuis. Ze verwelkomen me daar iedere week met een lach en de klanten praten met de verkopers over koetjes en kalfjes of vertellen een grapje. Conclusie: Beleefdheid gebeurt ook vanuit het hart. Ten eerste moet het aangeleerd worden, maar ten tweede moet je het ook zijn. En die ‘zijn’ proberen we in de kleuterschool en ook later bij te brengen.

Vanaf deze week ben ik terug begonnen met de gevoelskaartjes. Want om te ‘zijn’ moet je de kans krijgen om er iets over te kunnen zeggen. Blij, boos, verdrietig of bang. Ze komen allemaal aan bod. En dan praten we er samen over.

Ook ben ik gestart met de “Tijd voor juf en ik”- kaart. Als een kind even nood heeft om alleen met de juf samen te zitten, dan kan dat. In de namiddag krijgen ze de kans om hiervoor te kiezen. Ik zet mijn symbool in een hoekje op het keuzebord en wie wil zet zijn symbool erbij. Niemand moet iets, maar mag. Dan kiest het kind zelf wat we doen gedurende een 15- tal minuutjes. Vandaag was dit B., een heel verlegen meisje, die helemaal open bloeide omdat ik speciaal aandacht aan haar besteedde. Ze grinnikte, maakte grapjes en achteraf zei ze me stilletjes dat het leuk was. Ik doe dit vooral om de kinderen beter te leren kennen, want door alle drukte heen ‘vergeet’ je dat soms. En het heeft allemaal te maken met de beleefdheid van hierboven.

Beleefdheid bekom je door vriendelijk te zijn, maar ook door je in te leven in een ander. Door te zeggen: jij doet er ook toe.

Dus: dank je wel om me even te lezen en nog een fijne dag/avond!