Ik dacht dat we als school gespaard gingen blijven van het beestje, maar zoals dat met elk virus gaat, kon Cojona niet wegblijven op een gegeven moment. Rond deze tijd, elk jaar, vallen er leerkrachten uit met een zware verkoudheid of andere luchtweginfectie. Dit jaar zijn er geen verkoudheden meer en dergelijke, maar er is wel Corona, Cojona, Rona, Covid, virus… Dus heb je een lopende neus, een hoest, geen smaak, dan heb je sowieso deze ziekte. Van het ene kleine symptoom naar het andere of van een positieve test waarbij de geloofwaardigheid beneden peil is.
Een collega testte positief en vertoonde verkoudheidssymptomen. Dus ging de procedure van start. Met wie was ze in contact geweest en hoelang? Ze is zorgleerkracht, dus je begrijpt dat dit niet simpel was. Het CLB was van de overtuiging dat de kinderen hoog risico waren en de leerkrachten laag risico. Bij deze weten jullie dat dan ook. Dus de kinderen van de andere kleuterklassen werden een week in quarantaine gezet en de klasleerkrachten moesten komen werken. Mijn derde kleuterklas mocht blijven, ook al was ik 50 min in nauw contact geweest met de bewuste leerkracht en was zij ook in mijn klas geweest. Maar hé, regels moet je opvolgen, ook al zit er soms totaal geen logica in. Moeten er nog hersenen zijn?
Dus de week begon zeer vreemd, ook de kinderen vonden het vrij stil, overal waar ze kwamen. De gang zag er doods uit en de speelplaats heel erg leeg als de kleuters mochten buiten spelen. Ook als leerkracht voelde ik me soms eenzaam, maar dat duurde niet lang. Want in de klas trokken we op avontuur en was het net of er niets aan de hand was. Op de speelplaats trokken ze enorm naar elkaar toe en ik kon meer aan de sociale talenten werken. Ik had wel 1 kleuter die veel vragen had over ziek zijn en ik nam de tijd om haar vragen te beantwoorden. Ook ouders waren ongerust over hun kind, maar ik kon hen geruststellen.
De angstpsychose kent geen grenzen meer en ook al probeer ik de kinderen er wat tegen te beschermen, toch kan ik niet meer doen dan er te zijn en logische antwoorden te geven. Knuffelen doen we nog elke dag en ik blijf ze een hand geven. Want we mogen niet van elkaar vervreemden door angst. En kinderen indoctrineren met een angstpsychose , daar doe ik niet aan mee. Gebruik je verstand, blijf logisch en reik elkaar de hand(al dan niet letterlijk).
Iedereen heeft een verschillende perceptie van de wereld en dat van mij kan helemaal verschillen dan dat van u. Niets is fout. Wat wel fout is, is dat we niet meer naar elkaar luisteren. Het lijkt wel wij tegen hen en zij tegen ons. Zo bekom je niets, zo ontneem je jezelf de vreugde van gewoon te leven. Dus laat los wat je niet kan veranderen en geniet van je leven. Door het verdriet en de pijn heen. Door donkere momenten. Want alleen wij kunnen het verschil maken. Om een wereld kleur te geven en om de donkerste nacht lichter te maken.
Dus doe wat ik deed in de klas: ga op avontuur. En kijk vooral wat jij nodig hebt. Niet wat de buitenwereld wilt. En dan kom je een hele eind verder. Succes en sterkte.
Dagboek van een leerkracht 