Talenten heeft iedereen, zelfs de kleinste muis in het mini holletje. Maar hoe ontdek je ze?
Deze week werk ik in de klas rond sociale talenten. Wat doe je als iemand onaardig doet? Wanneer zeg je neen en hoe doe je dat? Hoe reageer je op pesters? Hoe lossen we ruzie op? Ik vond dat het broodnodig was. Onbeleefde antwoorden, elkaar uitdagen tot gevechten, geen respect voor het materiaal en voor de juf….
Pompom de klaspop verdween uit de klas en ze moesten met hun talenten hem terugvinden. En serieus , ze deden echt hun best.
Als echte superhelden gingen ze verschillende uitdagingen aan die de ontvoerder van Pompom hen had voorgesteld. De boef genaamd Mopmop. Na twee weken vonden we hem uiteindelijk terug, maar Mopmop was nergens te bespeuren.Logisch, want maandag biechtte Pompom hen op dat Mopmop niet bestond en dat zijn ontvoering niet echt was. Hij had gelogen. Alleen omdat de kindjes niet lief met hem waren en met elkaar. We begonnen enkele situaties te bespreken en na te spelen. Sorry zeggen, kwam ook tot de orde. Stop zeggen of neen i.p.v. te vechten. En, eerlijk? Ik ben toch al wat fier op hen. Stil in de gangen en in de rij, samen zorgen ze ervoor dat we een echte groep vormen, een hechte klas. Heb ik dan geen kinderen meer die elkaar pijn doen of niet luisteren? Oh jawel hoor, dat verdwijnt niet zomaar. Maar 1 stap vooruit is zoveel beter dan te blijven stilstaan.
Zo zijn we ook met ons schoolteam tot de conclusie gekomen dat onze ‘grijze muisjes’ in de klas niet veel uit het oog springen. Bij deze wordt er dan ook meer aandacht aan besteed. En weet je, dat maakt me zo blij. Een muisje blijft een muis als hij niet uit zijn holletje wordt gelokt.Als hij geen uitdaging voor zich heeft liggen, zal hij ook nooit buiten komen om er 1 aan te gaan. Eenmaal buiten zal hij meer opvallen en zal zijn talent, wat dan ook, zoveel meer tot uiting komen. En alleen dan zal dat kleine grijze muisje niet meer zo klein en grijs zijn. Plotseling ga je hem in een heel ander daglicht zien.
Ook ik was vroeger zo’n muisje. Het kind die zo stil zat dat men dacht dat er misschien niets inzat. Ik die toch wat anders was dan de anderen, maar dan toch niet zo opviel. Het kleine meisje die piep zei, maar waar niemand oog voor had.Tot ze zagen wat ik kon en wat ik kan. 
Blijf piepen,muisjes. Vroeg of laat ontdekt iemand jouw talent en dan hoef je niet meer in de schaduw van je holletje te zitten.
Een talentenzoektocht is nooit gedaan. Na deze drie weken zal ik al een beter beeld hebben van mijn 23 kindjes, maar het zal nog niet volledig zijn. Daarom zal ik ze nog genoeg ‘kaas’ geven zodat ze nog stevig kunnen groeien en zodat ze nog vaak eens in het daglicht mogen staan. Fier ben ik sowieso.
Dagboek van een leerkracht 