Een wolf in schaapskleren

Ken je het spreekwoord: een wolf in schaapskleren? Vroeger was ik bang van de wolven in sprookjes en vooral van diegenen die zich vermomden. Zoals in Roodkapje, toen hij haar oma nadeed of in de fabel waarbij een wolf zich vermomde als schaap zodat hij onopgemerkt in de kudde kon om toe te slaan.  Het feit dat iemand , zonder dat je het wist, opeens je een mes in de rug kon steken of je geen uitweg bood, deed me daveren op mijn benen. Want de wolf is onvoorspelbaar als je niet door hebt dat hij niet je ‘gelijke’ is.

En omdat ik nu toch over wolven bezig ben, kan ik het ineens over andere beesten hebben ook.

Kippen. Ze zijn allemaal dezelfden op 1 vlak, maar toch zo apart. Ze kunnen allemaal samenhokken als het moet en kakelen als de besten. En weet je , dat kakelen is echt niet zo erg als het lijkt. Zolang ze er niemand mee kwetsen, zijn die kippen ok, zeker omdat er veel kippen bestaan. En zeg nu zelf, elke kip doet het. Nu af en toe zit daar een kalkoen tussen. Een kalkoen lijkt wat op een kip maar laat je niet misleiden. Zij kakelt niet, maar snatert. En snateren , nu ja, is erger dan kakelen. Want die kalkoen hokt samen met de kippen, maar wanneer de kippen al in hun hok zitten, dan slaat de kalkoen haar slag. Dan ‘huppelt’ ze naar de haan. Niet omdat ze graag bij hem is, maar omdat zij niet op de slachtbank wilt komen. Dan doet ze alles maar ook alles zodat haar tere velletje gered wordt en zo krijgt zij de controle over wat er zou kunnen gebeuren. Slim, zou je kunnen zeggen. Kan ik inkomen. Maar ik zou eerder het woord sluw gebruiken. Want dat beest is egoïstisch. Wat heb ik geleerd van de kippen in de loop der tijden? Simpel, ik hou niet van kalkoenen. Lelijke beesten.

Als voorbereiding op het volwassen leven, wil ik dat kinderen dit ook weten. Ze moeten weten dat er mensen bestaan die hun om de tuin zullen leiden en dat niet iedereen te vertrouwen is. Dat blindelings vertrouwen alleen kan als je zeker bent van de oprechtheid van anderen.

Want stel, ik ben nu puur hypothetisch bezig, dat je op latere leeftijd in een team terecht komt waar zo een wolf of een kalkoen in zit. Wat doe je dan? Je weet hoe ze in elkaar zitten, maar toch probeer je als team samen te werken en ze een beetje vertrouwen te geven. Maar als je ze  dan de hand (of als we het toch over dieren hebben, de poot) geeft en je even onoplettend bent, dan slagen ze hard toe. Bijvoorbeeld je bent langer buiten in pauze dan toegestaan is en opeens komt de haan naar buiten en kraait er op los. Waarna je achteraf komt te weten dat de kalkoen de kippen is gaan ‘verklikken’ terwijl zij in hun volste recht waren.  Of dat een wolf in schaapskleren de schapen in een richting duwt en erna weet te zeggen dat dit niet haar idee was waardoor iedereen uiteindelijk in haar val loopt? Of dat een collega je zo’n zwaar mes in de rug duwt en dan staat te liegen waar iedereen bijstaat. Om koppijn van te krijgen…tot je beseft dat dit alleen kan stoppen als je ze doet zwijgen of ze uit die kleren trekt.  Figuurlijk naakt en niet letterlijk, niet vies beginnen doen daar. En als je dat kan doen, dan breng je ze van hun stuk, dan begint hun wereld te draaien. Niet zoals een draaimolen, maar wel zoals een neerwaartse spiraal. Dat kan je letterlijk ook zien wanneer ze vaak uit evenwicht zijn.

Wolven en kalkoenen zijn er overal wel, zelfs bij jonge kinderen. De verklikkers, de pesters en de op zich brave kinderen. Zoals het meisje C. in mijn vorige blogbericht. Vandaag gebaarde ze achter mijn rug tegen een andere kleuter dat ze dood was. Je weet wel, met de vinger over de keel. Kwaad was ik omdat ze zich zo lief voordoet, maar toch zo’n dingen doet als ik het niet zie. Liegen en bedriegen mogen geen plaats hebben in mijn klas of op school, maar je kan het niet tegenhouden. Dus probeer ik de waarden en normen te herhalen en hen waar te schuwen voor mogelijke valkuilen. Zodat ze goed voorbereid zijn op hun toekomst, zodat zij een kans hebben om dat mes in de rug te kunnen voorkomen. Zodat zij de wolf overal in kunnen herkennen.

Mijn dochter roept me. “Verhaaltje voorlezen , mama!” Geen probleem schat, mama komt eraan. “Masha en de beer” (Er bestaat nu ook een boek van!)

Komen daar nu ook geen wolven in voor?

Een meisje heeft geen naam

“A girl has no name” Een quote die ik heb van een fantastische serie die ik al een tijd volg. En het is er 1 die ik met me meeneem want deze zin betekent zoveel en dat kan ik aantonen. Wat ik al hebt meegemaakt de afgelopen weken, heeft hiermee te maken.

Twee weken was ik mentor geweest van een stagiaire met enorm veel doorzettingsvermogen. Ik ken haar niet persoonlijk, maar nu ken ik haar toch beter op professioneel vlak. Van een onzeker, nog niet op niveau werkende en naar tucht zoekende juf groeide ze uit tot een zelfzekere, professionele en gemotiveerde leerkracht. Prachtig vond ik het om haar evolutie mee te maken. Ze noemde me de beste mentor die ze ooit had gehad. Ik ga mezelf geen dikke nek geven en zeg ook hierbij dat dit me niet het meeste heeft geraakt. Haar woorden die zeiden dat ik in haar geloofde, dat ik haar ruimte gaf en dat ik er voor haar was, maakte dat ik me goed voelde. Goed is het woord zelfs niet; ik was blij dat ik iemand had geholpen. Omdat ik haar begeleidingsproject correct had opgevolgd: omdat ik keek naar haar werk en niet wie ze daarbuiten was. Wat heeft dit te maken met mijn titel? Wel, simpel: ik bekeek haar niet subjectief maar objectief zoals naar een meisje zonder naam.Maar uiteindelijk kreeg ze wel een naam, die van toekomstige juf.

Ik kon deze tijd ook goed gebruiken om te kijken naar mijn kleuters. Zo zag ik C, een op het eerste zicht introvert meisje, opeens heel lelijk doen tegen andere meisjes. Bazig doen en wenen omdat ze niet wilde werken. Ik had al gezien dat de hoek waarvoor ze wou kiezen al vol zat en toen had ik haar gezicht zien betrekken.  Ze vertelde de stagiaire dat ze ziek was, maar ik wist nu wel beter. Dus nam ik haar apart en vertelde haar dat ze zoiets niet zomaar mocht zeggen anders zou ze na een tijdje niet meer worden geloofd. Zeker als ze dan echt ziek zou zijn. Ze hield onmiddellijk op met huilen en ging aan het werk.

Af en toe heb je de nood om te praten met iemand, echt praten. Omdat er veel mensen zijn die niet luisteren. Ze doen alsof, maar achteraf besef je dat ze gewoonweg niet weten wat je net hebt verteld. En dan is het fijn dat er mensen zijn die meegaan in je verhaal, die weten wat je doorgaat. En dan krijgt het meisje wel een naam, haar echte naam. (Dit geldt ook voor jongens, voor je denkt dat ik bij 1 of andere vrouwenbeweging zit)

Op mijn dochter haar school was het schoolfeest en dan kon ze na het dansen nog spelen met haar vriendjes. Nu had ze net ruzie gemaakt met haar beste vriendinnetje en ik besloot om even te blijven zitten aan de zijkant. Niet omdat ik haar niet wou helpen, maar omdat er grotere kinderen bij het tweetal kwamen om hen te helpen. En wat was dat mooi om te zien en te horen. Ze vroegen haar en haar vriendinnetje wat er aan de hand was en lieten ze alle twee uitpraten. Dat ze er tijd voor namen en ze dan weer verder hielpen spelen, vond ik zo geweldig. Waarom gebeurt dat niet bij volwassenen? Ze gaven geen voorkeur aan iemand zijn of haar versie, maar keken gewoon naar de situatie. Als volwassenen ruzie maken, dan wordt er meteen vaak 1 kant geloofd, omdat men denkt dat dit de juiste is. Maar er zijn altijd drie kanten aan een verhaal: die van jezelf, die van de andere en dan de waarheid. En deze laatste wordt vaak vergeten. Omdat je dan iemand bent met een naam, een naam die je soms niet toebehoort. Als men je niet kent of niet veroordeelt, dan kom je rechtstreeks bij de waarheid.

Er is zo een collega op het werk die elke collega als een individu beschouwt met zijn eigen talenten en groeipunten. Een leerkracht die ook niet wist wie ik echt was en waarschijnlijk ergens een ‘naam’ van me had opgevangen.  Tot ze ontdekte dat ik ook een meisje was zonder naam, dat ik gewoon ik was. Ze zag wat ik al in mijn mars had en geloofde in mijn kunnen.  En ze blijft dit ook doen. Ook in het moeilijkste punt van mijn carrière was ze er. “Blijven doorbijten, je kan dat wel.”

Zo had ik ooit een vriendin die graag in de belangstelling stond. Op zich vond ik dat niet erg, maar naarmate de jaren verstreken , deed ze zich voor als iemand die ze niet was. Waardoor, toen het ruzie was, ik ongeloofwaardig voor sommigen overkwam. Al deed dat toen pijn, nu besef ik ook dat je een bepaalde naam enkel weg krijgt, als je eerlijk bent met jezelf. En ik moest in mezelf geloven en niet geloven wat anderen van me dachten. Dus werd ik een meisje zonder naam. Tot ik weer mezelf was. Tot ik het meisje die ,Annelies heet, terug werd.

Hallo! Wie ben jij?

 

 

Kritisch of overdreven?

Op uitstap met ouders kan op verschillende manieren worden beëindigd. Soms was het echt reuze en soms vraag je je af waarom je ze toch mee vraagt.

Nu ik mama ben, begrijp ik hoe belangrijk het is om meer te weten van je kind op school. Je bent bezorgd als je er niet veel van weet. Mijn dochter zegt ook nog niet zoveel of alles in flarden. Zo heeft ze het al enkele dagen weer moeilijk om naar school te gaan.

’s Avonds wenen voor slapengaan en ’s morgens weent ze bij het afscheid nemen. Dus schreef ik een briefje naar haar juf. Gewoon om mijn bezorgdheid te uiten omdat het zo plotseling was begonnen voorbije week. Waarschijnlijk kwam ik over als de overbezorgde mama, maar ik ben liever zeker. Mijn meisje is een gevoelig klein ding en dus weet ik dat je meer dingen moet bespreekbaar maken voor haar. Maar als ik niet weet wat er aan de hand is, is dat heel frustrerend. Dus kreeg ik als antwoord van de juf dat het super gaat in de klas, dat ze happy rondloopt en dat ze nog niets heeft gezien dat verontrustend is. Ook al was ik blij voor haar toch was ik nog niet geheel gerustgesteld. Ok , mijn kleine meid is ook in maart veranderd van het onthaalklasje naar de eerste kleuterklas. Het wegrukken van haar lieve juf waarmee ze een band had gecreëerd en haar twee vriendjes waar ze niet kon over zwijgen, zullen wel een rol hebben gespeeld. Maar ze had zich snel aangepast, dus het verbaasde ons dat het nu opeens moeilijker ging. Misschien is het een fase van verlatingsangst. Ze zei wel:” Mama van Zoë he, mama. Jij blijven he mama?” Gevoelige kindjes worden vaak aan de kant geschoven. ‘Ze moeten maar wat sterker worden’ wordt er dan gezegd. Helaas, zo gaat dat niet en ik spreek uit ervaring als mama maar ook als persoon. Dus ik snap dat je als ouder vaak kritisch staat tegenover de school en tegenover de juf van je kind.

Aan de andere kant doe je als juf alles wat je kan zodat ieder kind zich thuis voelt in de klas en zodat iedere ouder dit ook weet en aanvoelt. Gisteren had mijn stagiaire een uitstap met de mama’s gepland: lekker picknicken en wat spelen. Goed idee en ze had alles in orde gebracht. Toch was het weer nogal veranderlijk en raadde ik haar aan om iets dichter in de buurt te gaan picknicken. Flexibel als ze is, ging ze ermee akkoord en ik besloot alle mama’s ,van wie bevestigd hadden dat ze gingen komen, op te bellen om de veranderde plannen mee te delen. Er stonden al enkele ouders op het aangegeven tijdstip voor de schoolpoort maar je hebt er die vaak te laat komen. Sommigen hadden het telefoonnummer van anderen en onderling hielden ze elkaar op de hoogte. Er was al een mama die nerveus werd en zei dat het nog lang ging duren eer we iedereen hadden gebeld. Twee mama’s zuchtten omdat de locatie was veranderd. Ik legde uit dat dit voor het welzijn van de kinderen was, maar aan hun uitdrukking te zien was de locatie belangrijker. Ja, ik schrijf het zoals het is, zonder het te verbloemen. Terwijl de stagiaire met de mama’s al naar het kleine park ging(niet zo ver van de school vandaan), belde ik nog naar enkele ouders. Ik wisselde zelfs mijn telefoonnummer uit(wat ik eigenlijk niet doe omdat er nog iets privé moet blijven. Ouders kunnen me bereiken aan de poort, via het mapje en via e-mail). Ouders die niet hadden bevestigd , belde ik niet op. Zo was er een mama die een half u te laat op school aankwam en me beschuldigend aansprak. Dat ik haar ook had moeten verwittigen. Ze was niet naar het andere park gegaan, maar was gewoon te laat, ook al hadden we nog tien minuten gewacht. Maar ze had ook niet aangegeven dat ze ging komen.

Wat ik onthouden heb van deze dag is dat elke ouder anders is qua bezorgdheid. Wanneer we terug naar de school gingen, hielden de mama’s hun kind bij de hand, hielpen enkele mee om de veiligheid te bewaren terwijl anderen hun kind bij zich hadden en opeens een andere kant uitgingen zonder iets te zeggen. Nog een geluk dat ik achterbleef , want anders was er een kleuter alleen het zebrapad overgestapt. Samen op uitstap is samen zorg dragen voor hun welzijn en veiligheid.

En dat ik dacht dat een goede daad was om ouders te verwittigen, niet in dankbaarheid werd afgenomen door enkele ouders. Maar er waren ook ouders die enthousiast waren over de hele onderneming en dat de juf inzit met de kinderen. Het is altijd iets als ouders meegaan, want commentaar zal er steeds worden gegeven. Achteraf. Of in een andere taal zodat je het niet begrijpt. Als juf  is dit een stressgebeuren want je staat als het ware in de spotlights. En als we elkaar op dat moment helpen, dan is er minder druk voor de juf. We staan er al elke dag vaak alleen voor. Voor 23 kleuters. Geen 3 of 4.

Sommige ouders zijn ook heel open en eerlijk terwijl anderen dat niet zijn, maar dat is bij leerkrachten ook. Toen we in het gras gingen zitten, was er een grote kliek die bleef zitten terwijl  andere ouders met de kinderen gingen spelen. Vaak zeg ik niets over cultuur omdat dit een moeilijk te bespreken onderwerp is. Maar gisteren, op dat moment en ook erna, zag ik toch de grote verscheidenheid tussen hen. Ik ging bij de grote kliek zitten, al ga ik toegeven dat dit een moeilijke stap was aangezien ze uitbundig in hun taal bezig waren. Maar al gauw voelde ik me op mijn gemak en kon ik met hen over verschillende onderwerpen praatten die anders niet aan bod komen. Wat wel raar was, maar ook aangenaam.

Binnenkort is het schoolfeest bij mijn dochter op school. Hopelijk ben ik dan niet te kritisch want ik bekijk de school met twee visies: die van de ouder en die van een leerkracht. Ik ga gewoon genieten van de mondiale sfeer die ze organiseren en zo zie ik mijn kleine meid ook eens op haar terrein. Daar waar ik amper iets over weet….als ouder welteverstaan. Als ouder op uitstap in haar school.