Soms is het hard. Frustrerend. En dan voel je je op momenten heel alleen. Lesgeven is niet simpel. Het is knokken. En op sommige momenten dreigt de schaduw je te omarmen. Na het vallen, moet je weer opstaan. Zo gaat dat ook bij andere beroepen en mensen, maar daar heb ik geen zicht op. Ik kan jullie alleen vertellen hoe het voelt als leerkracht wanneer ik de schaduw niet van me kan afschudden.
Tweeëntwintig prachtige kinderen die je mee moet helpen opvoeden. Simpel, volgens sommige ik-weet-het-altijd-beter- mensen. Ja, het is ons beroep en ja in het algemeen lukt dit wel, maar er zijn veel dagen dat we met de handen in het haar zitten. Je mag immers niet vergeten dat we maar een deel van de opvoeding van het kind geven. Hun basis ligt immers thuis en in hun omgeving. Een plaats waar we geen vat op hebben en een relatie die we goed moeten kunnen onderhouden. Met een deel van de ouders is die band goed, met andere ouders ervaar je een afstand. En dat is niet erg, want je kan niet met iedereen opschieten.
Ik heb een klas met veel uitdagingen dit jaar en ik nam deze in het begin van het schooljaar met veel zin en moed aan. Omdat je als juf een verschil kan maken. Ik werk vanuit het kind wat wil zeggen dat kindgesprekken centraal staan, hun leefwereld prioriteit krijgt en hun talenten overal bij betrokken worden. Maar we zijn bijna februari en ik heb het gevoel dat ik heb gefaald. Een gevoel dat moeilijk van je af te schudden is. Elke dag nieuwe afspraken maken en andere afspraken herhalen. En herhalen. EN HERHALEN. Maar het gedrag van sommige kinderen is niet ok. Echt niet ok. Onbeleefdheid, geen respect voor het materiaal en hun omgeving en de laksheid van sommige kleuters is echt verschrikkelijk. Natuurlijk twijfel ik aan mezelf, terwijl collega’s zeggen dat ik er niet veel aan kan doen. Want ik doe mijn best. Ik vecht tegen een realiteit waarin kinderen geen normen en waarden meer meekrijgen van thuis. Waar ze mogen doen en zeggen wat ze willen.
Zorg. Wat wil ik veel kleuters helpen, maar ik kan het soms niet. Omdat dat kind niet de gepaste hulp krijgt. M-decreet jah. Ouders willen soms niet meewerken en dan ben je daar mooi met dat decreet, want je moet de toestemming hebben van ouders. Elk kind heeft tijd in zijn eigen ontwikkeling, maar als je ziet dat de kleuter worstelt bij zijn groei, dan bied je die toch de nodige hulp. Als ik gesprekken doe met ouders over een zorgvraag en zorgnood, dan heb ik reeds van stappen in de klas ondernomen en tal van observaties gedaan. Kleuters staan tegenwoordig ook op wachtlijsten om de nodige hulp te krijgen. Een jaar wachttijd. Ik zever niet.
Het is niet leuk om die schaduwzijde van het lesgeven mee te dragen. Het doet pijn. Omdat je alles van jezelf geeft, maar het toch niet genoeg blijkt te zijn soms.
Maar ik geef niet op. Want al halen sommige rakkers het bloed van onder mijn nagels, toch zie ik ze graag. Al kom ik soms met zorgen naar huis en kan ik af en toe niet slapen omdat het teveel was die dag, toch sta ik met volle moed er weer de volgende dag.
En dus zal ik de volgende dagen even tot rust komen om dan volgende week weer met een nieuwe lei te beginnen. Want de kleuters blijven het waard.
Dagboek van een leerkracht 