De verandering zit in jou

Woorden die je niet elke dag tegen iemand zegt of tegen jezelf. En toch zit er zoveel kracht in en kan je er zoveel meer mee bereiken. Veranderen doe je ook niet zomaar, er zit een proces aan vast.  En voor je iets kan bereiken, moet je loslaten. En dat laatste is net zo moeilijk voor velen. Ook voor mij.

Deze laatste week voor de vakantie werkten we in de klas nog verder met spoken en leerden we over monsters. Een thema dat kinderen aanspreekt, omdat ze mogen griezelen en het wordt dan ook afgesloten met een heus griezelfeest. Ik maakte tijd voor extra differentiatie en toch had ik het gevoel dat ik maar weinig kinderen echt had geholpen. Je moet weten dat ik maandag naar de leerplanacademie was van ZILL dus de hele dag was ik niet bij hen , maar was ik wel al aan het nadenken wat ik in de toekomst met hen allemaal kan doen. Woensdag had ik de hele dag vergadering en donderdag namiddag was dit ook het geval. Er vielen dus veel momenten weg in de klas waar ik kon observeren en meespelen. En het feit dat ik 4/5de werk, zorgt ervoor dat ik er natuurlijk nog minder ben. Maar ik klaag niet hoor, die vrijdagen geven me meer rust. Toch is het voor mij ook loslaten dan, want ik heb graag de touwtjes in handen.

Zo heb ik een kleuter in de klas die ook moeilijk kan loslaten. Hij kan niet goed wennen aan de nieuwe juf in de klas. En ook al wil ik mijn co-teacher zoveel mogelijk helpen, de band met hem zal ze zelf moeten opbouwen en dat probeerde ze door met hem stressballetjes te maken. Alle begin is moeilijk, maar dit zag er al goed uit!

 

Ondertussen werkten de andere kleuters rustig door in de klas. Het was ook weer “Tijd voor juf en ik” en dat gaf me de kans om aan de differentiatie verder te werken. Kinderen die aan dat extraatje meer kunnen denken en die een taakje alleen maken, maar dat dient voor de hele klas.

Op de eerste foto zie je een kleuter van 3D naar 2D werken, een talent van hem. Op de derde foto zie je een andere kleuter gebruik maken van de 2D-tekening om zijn spel te verrijken. Hij zette de monstertjes in het spookhuis, maar daarna ook op de tekening. De kamers zijn genummerd en daardoor vond hij de locaties ook sneller. De middelste foto is een werk van velen: het snippermonster dat stilaan tot leven kwam.

De letter S liep centraal en de meeste kinderen werkten dusdanig met loose-parts om rond de letter S te werken. Top. Hie zie ik al een enorme verandering gebeuren bij velen. De letters worden al hier en daar herkend en sommige kleuters denken luidop na over beginletters. Jeuj!

We hebben enorm veel vergaderd deze week. En het gaat niet altijd over ZILL, al staan die doelen en die visie nu wel centraal. Neen, de werkgroep ICT zat hier samen zoals je misschien al kon opmerken aan de vele laptops. Niet om op social network te gaan, maar om onze nieuwe digitalisering op punt te krijgen. Nadenkwerk dus. Net zoals die ene kleuter in de foto ernaast. A.d.h.v. een tekening moet hij nadenken wat de opdracht is. Voor het geval je het niet goed ziet: het is een kasteel waarvan enkele muren en kantelen in stippellijn zijn aangebracht. De bedoeling is de fijne motoriek en de nauwkeurigheid te optimaliseren door dunne worstjes plasticine te maken die op de stippellijn worden aangebracht.

Wat is er dan voor mij veranderd? Ik heb geleerd deze week dat ik dus meer kan en mag  loslaten om tot een mooie samenwerking te komen. Dat ik mezelf mag blijven, met al mijn talenten, en dat ik dat van de andere ook verlang. Dat de waarheid voor mij in alles en in iedereen het belangrijkste is: zie wat er is, niet wat je denkt dat er is. Deze blog behoort ook tot 1 van mijn talenten, omdat ik schrijf vanuit mijn hart.  Dat is ook datgene dat ik verlang van mijn kleuters: zeg wat er is, zonder te oordelen. Gebruik je hart om te spreken. En toon je frustraties door open te zijn met anderen. En als iemand je tegenhoudt, door zijn eigen frustraties en angsten, laat dat je dan niet weerhouden om jezelf te kunnen zijn. Laat los wat anderen denken en laat die verandering in jou maar verder groeien.

En nu de vakantie intreedt, heb ik nog 1 ding te zeggen: geniet ervan! En voor alle anderen waar er nog geen vakantie in zicht is: geniet van alle kleine dingen die je goed doen voelen!

Help, het spookt hier!

Halloween, het overgevlogen thema vanuit de USA, kan je moeilijk nog wegdenken. Kinderen kijken er naar uit om zich te verkleden en elkaar  angst aan te jagen. Vanaf deze week zijn we dan ook begonnen met een heuse spoken-jacht. Nadat ik thuis een spook had gezien die al de groenten op at in de keuken, besloten we het één en ander op te zoeken over spoken. Hoe zien ze eruit? En wat komen ze doen?

 

 

Het eerste waar ze aan dachten was een spookhuis! Nu ja, eigenlijk dachten ze aan een spookkasteel, maar ze namen genoegen met de poppenhoek om te vormen in een griezelig huis. Anderen tekenden water-spoken, auto-spoken, snoepjes-spoken e.a.

 

Spinnen konden ook niet ontbreken als we het hebben over griezelige dingen, dus maakten we ons eigen spinnenweb(ok, dit ideetje heb ik ergens opgepikt en ik stelde het dan ook voor) en aan de hand van pincetten probeerden we de spinnen te ‘vangen’. Ook bij het klas-overschrijdend werken, liet ik dit spinnenweb staan.

 

 

 

Dus het begint al aardig griezelig te worden en zeker toen opeens twee dezelfde rugzakken waren verdwenen! De jongen wiens verloren rugzak ging op zoek met allerlei juffen en telkens vertelde hij een ander verhaal. Wat gek! Misschien had een spook hem meegenomen! Neen, helaas, dat ondeugend spookje had geen zin in fruit! En omdat hij even niet wist welke zijn rugzak nu effectief was, had hij een andere ook meegenomen. Want stel je voor dat hij die groente of dat fruit nog zou krijgen!

Sinds kort heb ik er ook een nieuwe co-teacher bij en weet je, ik ben er niet rouwig om. Integendeel, een frisse wind zorgt voor nieuwe ideeën en extra helpende handen.  Het is wel weer even wennen, omdat je elkaar niet goed kent, maar zoals bij alles in het leven is tijd je beste vriend. En die vriend vertelt je altijd wat je wilt weten.

Voor jullie!

Ze zijn met zovelen en toch zijn ze stuk voor stuk apart. Elke dag geven ze het beste van zichzelf voor anderen. Omdat zij de bouwstenen geven voor de toekomst van vele kinderen en die bouwstenen zijn niet zomaar voor hun voeten op aarde gevallen. Voor een week begint hebben die vele mensen hun hersenen gepijnigd, onderzoek gedaan, gevloekt op mediasystemen. Ze staan voor verandering; niet alleen voor een verdere ontwikkeling van kinderen, maar ook bij zichzelf rekening houdend met de wereld op dat moment. Werken vanuit het kind is telkens anders, dus lessen zijn dan ook verschillend, elke keer opnieuw.

Stel ze een vraag en dan zal je een duidelijk antwoord krijgen met heel wat oplossingen.

Geef ze een glimlach en hun dag is al meteen goed.

Bij de meesten thuis lopen er een paar kinderen rond, maar in hun klas zijn dat er minimum 22. Stel je dat thuis eens voor! 22! Dat wil zeggen dat je ogen en oren continue gericht moeten zijn op AL die kinderen. Dat je in elk van hen een persoonlijke ontwikkeling moet zien en daar gepast moet op reageren. Dat gaat soms ook niet in 1,2,3. Terug onderzoek doen en vooral veel trajecten voor ogen zien. Jezelf kunnen verantwoorden bij heel wat partijen en toch niet bezwijken onder de stress(of proberen althans). Alles, maar dan ook ALLES op papier zetten. Vijf bomen per week moesten ze alles afdrukken. Een geluk dat alles digitaal moet, behalve als het systeem crasht of te vol zit.

Als je altijd onder hoge druk staat, moet je lichaam tijd krijgen om van die stress af te geraken. En dankzij de vakanties lukt dat(ongeveer). De vakantiedagen lijken veel voor de buitenwereld en dat brengt frustraties naar boven, zowel voor de buitenstaanders als voor die werkende kracht. Het heeft ook geen zin om zich te verantwoorden en te bewijzen want veel mensen luisteren gewoonweg niet. Spijtig genoeg is dat een valkuil in de huidige maatschappij en het toppunt is dat respect en luistervaardigheid net datgene is dat men de kinderen extra moet bijleren omdat ze met weinige basis ermee naar school komen. I.p.v. een vinger op te steken zullen ze eerder hun vinger wijzend naar iemand uitsteken. Omdat dat makkelijker lijkt,maar het lost niets op.

Dank je wel juf of meester! Want jij doet ertoe!

En bedankt aan alle kindjes! Zonder jullie zou dit beroep geen zin hebben!

Starten, juf!

Starten, sturen, remmen: ach wat geeft het, laten we gewoon gaan!Een nieuwe week met heel wat nieuwe ervaringen voor de kleuters en de juf.

Vijf tips om een thema goed te starten:

• Schrijf ideeën van kinderen altijd op en zeker als je ze niet direct kan uitvoeren.
• Laat ze eerst zelf wat experimenteren voor je ze tips geeft.
• Alles is goed en niets is fout.
• Zelfs de meest absurde ideeën mogen uitgesproken worden. Nadat je ze bespreekt, beseffen ze wel wat past of niet past.
• Wat ze meebrengen van thuis wordt vaak enthousiaster onthaald dan het speelgoed van de juf(behalve als het playmobil is of lego, want dat werkt altijd)

Dit jaar heb ik meer jongens in de klas dan meisjes, maar ze zijn allemaal geïnteresseerd in het repareren van auto’s, het ontwerpen van voertuigen en alles wat ermee te maken heeft. Het zijn wel de jongens die met de meest praktische kant van de auto’s afkomen, en de meisjes houden zich dan meer bezig met de versiering. Mooie samenwerking, denk ik dan. We zijn nog niet halfweg in het thema en we hebben al zoveel gedaan.

Hierboven wilden ze straten maken. Eerst kwamen ze op het idee de plakband te gebruiken als straat, maar een dag later zagen ze dit al anders. Met plakband bakenden ze straten af, maakten ze een zebrapad, parkingplaatsen enz…

Van een parking voor 1 auto, naar een parking met onder-en bovenplaats en tenslotte(tot hier toe) een heel parkingsgebouw.

Jonge ondernemers, wetenschappers en dromers. Dat zijn ze. Technisch, muzisch en berekenend bezig zijn in hun spel: er wordt aan veel meer doelen gewerkt dan dat ze bijvoorbeeld op een werkblaadje prentjes moeten verbinden. Ze knutselden een stuur, lichten, autogordels EN een autostoel in elkaar. Ik keek toe en bewonderde hun doorzettingsvermogen, inzet en hun initiatief.

Hier op de foto bracht deze jongen de ‘Flash Mcqueens’ van groot naar klein en toonde het aan de rest van de kinderen. Zij leren van elkaar zoveel meer tijdens hun spel dan dat ze dat doen als ze langer dan twintig minuten moet stilzitten.(Valt het op dat ik werkblaadjes verafschuw?)

Vroemmm, op naar de volgende dagen!