Ik keek net naar de datum. We zijn al een maand verder sinds mijn laatste bericht. Een maand verder in ons kot. Vier weken afstandsonderwijs. Dertig dagen in het circus genaamd Corona.
Iedereen heeft nu zijn goede en slechte dagen. Wat we voelen nu, is echt ok en daar hoef je je niet voor te schamen. Ben je bang? Dat is goed mogelijk, er zijn nu verschillende soorten angst. Bang voor de dood, schrik om in een ziekenhuis te liggen, bang om iemand te verliezen. Maar ook angst voor het ‘nieuwe normaal’ dat helemaal niet normaal is. Angst voor een dictatuur en bang voor mensen die zich gaan gedragen zoals in de tijd van Hitler. Angst mag je voelen, maar laat de angst je niet leiden. Kijk voorbij dat gevoel en wat zie je dan?
Boos omdat de controle in de handen ligt van de overheid. Kwaad want men houdt geen rekening houdt met de ervaringen van andere deskundigen i.p.v. die dat graag elke dag op tv komen. Boos omdat men mensen psychisch meer de diepte in duwt. Woedend omdat de media blijven liegen.
Droevig ben ik oh zo vaak al geweest voor al de mensen die alleen moesten sterven terwijl men daar in beschermend pak gerust kon bij staan. Verdrietig voor al de mensen in de zorg die protocols moeten volgen die tegen hun natuurlijke aard zijn. Ook vind ik het triest voor al de kinderen die naar school moeten op een manier dat we alleen vroeger in strafkampen zagen. Het verdriet van de wereld weegt op de schouders van iedereen.
Toch ben ik ook blij. Blij omdat ik manieren zocht om meer verbondenheid te creëren met mijn kleuters tijdens deze hele periode. Ik bood drie-dagelijks lesjes aan, telkens op een speelse manier. vb raadsels i.v.m. de dierentuin, rijmen op gekke namen, het geheime cijfer vinden, letterzoektocht enz… Ze kregen telkens ook tijd om wat te vertellen en ook de mama’s en soms papa’s deden vrolijk mee. Het gaf me weer moed , daar waar ik het een beetje was verloren. Vrolijk word ik van alle berichten, videocalls, telefoontjes, mails van de belangrijkste mensen in mijn leven, maar ook soms van de iets minder bekende mensen. Ik leerde nieuwe vrienden kennen(gek he) en ontdekte meer over mezelf dan dat ik dat normaal in zo’n tijdspanne zou vinden.
En nu staat er mij nog een uitdaging te wachten. Ik hoorde van al de regeltjes die we moeten toepassen bij onze kleuters en al die gevoelens van hierboven kwamen in een wervelwind op me af. Leuke spanning omdat ik echt graag terug naar de klas wil, mijn natuurlijke habitat. Boos omdat ik het onmenselijk vind voor de kinderen en ik het gevoel heb dat ik in mijn klashok moet blijven zoals een braaf diertje. En verdrietig omdat ik een mens-mens ben en dus verbondenheid zo belangrijk vind, maar dat er nu alleen maar afstand kan zijn.
Toch begon ik het anders te zien. Die regeltjes zijn voor de buitenwereld waar alles moet en met de vinger wordt gewezen. We zullen doen wat moet om die structuur te behouden. Het is voor de veiligheid zegt men. Veiligheid betekent ook je goed voelen. En dat goed voelen, dat is mijn taak. Ik ga ervoor zorgen dat de klas geen bubbel is waarin je opgesloten bent, maar een cocon. Een cocon waar men mag zijn wie men wilt, waar vrijheid en verbondenheid centraal staan. Waar een kind gewoon een kind mag zijn. Waar ook ik gewoon juf kan zijn en geen gemaskerd iemand. In de klas zullen we zorgeloos op avontuur gaan en zal ik, als juf, hen even alles laten vergeten waar de buitenwereld ons zo bang voor maakt.
Dus ondanks het circus daarbuiten, gaan wij even naar binnen. Om ons weer heel te voelen. Om elke dag weer te herhalen waarom we leven en dat niet alleen de angst mag overleven.
Aan alle leerkrachten en aan alle mensen: we komen hier wel uit. Niet alleen ,maar samen. En onze cocon is al groot, maar zal terug helemaal openbloeien tot iets weelderig als we weer allen bij elkaar zullen komen. Dus ik hoop, dat binnen een maand, 4 weken of 30 dagen ik een bericht kan schrijven waarin deze wereld helemaal anders is. Een wereld waar we weer helemaal onszelf mogen zijn, waar we ook zijn.
Dagboek van een leerkracht 