Je hebt een stem, laat je horen.

“Juf, ik heb een idee.” Eén zinnetje. En wat hou ik van die woorden want ze zeggen zoveel. Een kind die durft te vertellen wat hij denkt, die zijn creativiteit op de tafel wilt leggen. En toch zijn er te weinig.

Je hebt kleuters die bang zijn om zichzelf te tonen, om hun gedachten openbaar te maken. Ze zijn vaak bang om fouten te maken, omdat ze dan ‘niet goed genoeg’ zijn. Dat maakt me verdrietig, want in elke kleuter zit potentieel. Ik zeg hen dan ook vaak dat als het de eerste keer niet lukt, dat dat niet erg is. Een berg beklimmen kunnen we ook niet in 1 keer. Je mag falen, want anders leer je nooit uit je fouten. Laat een kind proberen, ook al ben je bang dat hij of zij het niet zal kunnen. Hoe meer een kind op eigen houtje doet, hoe meer ervaring hij zal op doen. En na een tijdje zal hij of zij meer vertrouwen krijgen in zichzelf en in anderen en uiteindelijk zichzelf kunnen tonen. In het thema robot dit jaar hebben de kleuters al heel veel ideetjes naar voren gebracht en mogen uitvoeren.

 

 

Taal, zoals het is in onze school, is vaak een barrière. Kinderen zijn bang om te praten terwijl ze gerust nog woorden in hun taal mogen gebruiken. Ik zal mijn best doen ze te begrijpen en ja soms vind ik dat moeilijk. Omdat ze enthousiast dingen komen vertellen en dan begrijp ik er geen woord van. In het Frans lukt dat dan nog, maar andere talen zijn me toch wat meer onbekend. Alleen ‘hallo’ zeggen kan ik in wel meer dan 8 talen. Het begin van mijn talenknobbel. Maar wat een geluk dat ze het me wel kunnen tonen of het uitbeelden. Zo zijn we naar Technopolis geweest deze week en wat hadden ze een plezier! Vaak kwamen ze juf halen om iets te laten zien of trokken ze me mee zodat ik met hen mee kon spelen.

 

Als juf of ouder wil je vaak controle en de kunst is om die controle los te laten. Laat ze omgaan met wie ze willen, leer aanvaarden dat niet alles in 1 keer lukt. Geef ze de kans om hun stem te gebruiken, biedt ze een plaats waar dat kan. Want wanneer kinderen niet gehoord worden of het gevoel krijgen dat ze er niet toe doen, dan sluiten ze zichzelf op in hun diepste kern of dan reageren ze ongewenst om toch ergens ‘gezien’ te worden. Het enige wat ze immers willen is om zich verbonden te voelen tussen andere stemmen. Dus liet ik ook de controle (min of meer ) los en stelde ik eind vorig schooljaar mijn idee voor aan de tweede kleuterklas. Graag wilde ik klas-overschrijdend werken en ik zag het al helemaal voor me. En ook ik moest geduld hebben, want al wou ik mijn idee delen,  niet iedereen was er meteen mee weg. Maar afgelopen dinsdag begonnen we aan onze “eilanden”. Eilanden gebaseerd op talenten, zodat kleuters de kans krijgen om met anderen hun interesse te delen. En wat een succes was dat! Samen maakten ze bruggen in het auto-eiland of wilden ze met de letters kleine woorden maken in lettereiland. Met behulp van rekkers konden ze zien met hoeveel kleuters ze in een eiland konden. In totaal zijn er 8 groepen en ik was verbaasd te ontdekken dat kleuters veel meer van elkaar leren bij die eilanden. Het was ook weer een kans om zich te laten horen.

 

 

En ook als juf wil je je vaak laten horen, al lukte dat deze week niet zoals ik wou. Het snot had mijn keel bereikt en dus klonk ik meer als een kapotte robot dan als een verkouden juf. Toeval of niet, het paste goed bij het thema robot.

Het eilanden-project werd positief onthaald, ging niet onopgemerkt voorbij en ik ben  blij dat ik mijn stem destijds goed heb gebruikt om als bezieler van dit idee het hele project op punt te zetten. Natuurlijk zitten er nog fouten in en zullen we nog veel veranderen. Maar hé, ook een juf leert nog elke dag bij.

 

 

Gekke gedachten

Alweer een paar dagen verder en het schoolgebeuren is alweer een dagelijkse routine geworden, zowel voor mezelf als voor mijn dochter. De tweede week noem ik ook de “ik ben al heel moe,maar ik geef het niet toe”-week. Ik voel de kriebelbeestjes al in mijn lichaam, maar ik probeer het wat te negeren omdat ik geen snottebellen wil. Maar helaas, ze komen al op me af in de gangen, in de klas en op de speelplaats. En hoe meer moe ik word, hoe meer de kans bestaat dat ze ook in mijn neus zullen huisvesten. Ok, ik geef toe: “Ik ben Annelies en ik heb last van snot!”

En in de tweede week komt er al een eerste vergadering en alhoewel hij zeer interessant was, toch duurde hij toch langer dan het gegeven einduur.

Als je dan na de vergadering naar de info-avond van je dochter moet, ja dan kan ik het juf- zijn niet goed loslaten. Wij nemen ons werk immers altijd mee naar huis.

 

We zitten in het midden van de week en dan lukt alles nog vrij goed. Tegen het einde van de week heb ik steun nodig van mijn innerlijke kracht om mijn vermoeidheid tegen te gaan.

 

En op het einde van de week voel ik me meestal niet zoals in het begin van de week en zeker niet op het einde van de dag.

Ik maak een grapje, zo erg is het niet. Maar het komt toch in de buurt.

En in de septembermaand is het de traditie dat we een info-avond houden(zoals ik naar 1 ben geweest) en dat is eentje waar ik half naar uitkijk. Je moet je sowieso goed voorbereiden omdat ouders heel veel vragen hebben over hun kind(zeker als er eentje tussen zit die is zoals ik ) en de klaswerking. Geen nood, I will be ready. Of toch ongeveer.  Ervoor gaan we met een paar collega’s een snelle hap nemen en dan hebben we eindelijk nog eens tijd om met de meeste collega’s bij te kletsen. Door de vele overlegmomenten en toezichten zien we elkaar nog amper. Dat heeft dan ook zijn voor-en nadelen natuurlijk.

Haha, ja een beetje lachen af en toe kan geen kwaad en bovendien maakt het je vrolijk.

 

Tot snel!

Voor het eerst?

De eerste week school zit er weer op en het was er eentje om U tegen te zeggen. Sommige gebeurtenissen waren vernieuwend en soms zelfs verrassend, andere gebeurtenissen brachten alweer frustraties naar boven. Maar dat is nu eenmaal eigen aan de job. We zijn telkens opnieuw op zoek naar verandering, maar dan botsen we vaak tegen onzichtbare muren die even hard zijn als de stenen constructies.

Nieuwe gezichten en dus ook andere karakters: het was wennen en ik moest de beginsituatie van mijn kleuters even bijsturen. Ten eerste is het eerder een jongensklas en dus keek ik deze themaloze week naar hun interesses en verlangens. Goh ik had het bij het rechte eind als ik dacht dat auto’s, robotten en constructies hun kon bekoren en dus paste ik ook mijn jaarplan iets aan. Maar ik mag mijn meisjes niet vergeten, dus in elk iets meer jongensachtig thema zit er ook iets voor de meisjes. Het wordt een uitdaging voor mezelf, maar als je me nu een beetje kent dan weet je dat ik die niet uit de weg ga.

Verrassende ideeën kwamen al van pas in de eerste week. Zayn was jarig dus knutselden we voor iedereen als gevolg al een verjaardagskroon. Pompom en kikker mochten ook niet ontbreken. De kleuters vonden dat de kroon moest aangepast worden voor kikker, dus knipten we er twee gaten in zodat hij tenminste kon zien waar hij ‘liep’.

Leren kiezen a.d.h.v. een keuzebord lijkt makkelijk, maar het zorgt nog voor veel conflicten. Waar moeten ze hun symbool zetten en kan je er nog bij? Sommigen zijn er direct mee weg, anderen niet. Maar dit is een terugkerende uitdaging die ik elk jaar tegenkom. Zelfstandigheid staat centraal in de derde kleuterklas en niet iedereen is er al volledig klaar voor. Dat is normaal, want elk kind is anders en zit op een andere tijd in het ontwikkelingsproces.

Op administratief vlak zat vooral mijn frustratie.  Toen ik even ‘vrij’ had, dacht ik nog wat in school-online te werken,maar mijn computer dacht er anders over. Ik haat updates op het moment dat ik nog veel werk heb. Na een kwartiertje startte de laptop gewoon weer op, maar ik baalde om de tijd die verloren was gegaan. In de tussentijd heb ik dan nog maar wat gelamineerd en mijn boterhammetjes opgegeten. De bewijzen zie je op mijn laptop zitten, tot mijn schaamte.

 

In de vakantie probeer ik telkens al een deel van mijn thema’s op voorhand te maken, omdat dit heel veel voorbereidingstijd met zich meeneemt. En ook in de maand augustus heb ik dit gedaan. Wat was ik blij dat ik zoveel werk al had verricht. Tot ik vrijdag hoorde dat alles voor niets was geweest en wij op een geheel andere manier gaan werken. “Geduld Annelies en vooral blijven ademen.” Verandering is een uitdaging en kan ook verrijkend zijn,maar ik begin graag goed voorbereid aan mijn taken, anders word ik compleet … gek. Nu ja, gek zou ik niet echt zeggen, eerder gefrustreerd, maar daar word je ook gek van, niet?

Het was de eerste keer dat de eerste week van een schooljaar zo chaotisch was. We hebben een nieuwe directie en voor haar is het nog zoeken naar het juiste evenwicht. Daar heb ik alle begrip voor, want zoals het voor elk kind zoeken is naar de juiste weg in zijn ontwikkeling, moet ook zij haar richting nog duidelijk bepalen. Hopelijk lukt dit vroeger dan later, want ook wij ‘rijden’ mee en ik reis niet graag verloren. Wie wel?

Ik wens de nieuwe directie, mijn collega’s, alle leerkrachten, iedere werkende mens en vooral de kinderen nog veel succes toe volgende week en de weken erna.

10 eerste schooldag-feitjes

We zijn er weer in gedoken, gevlogen, gesprongen. En ook al begint elke eerste schooldag anders, toch zijn er terugkerende gebeurtenissen die we al dan niet gemist hebben.

• Wie is wie? Wanneer je ’s morgens de kinderen van je klas zoekt op de speelplaats en ze niet kan vinden. En dan een grote kleuter aanspreekt die eigenlijk nog maar pas naar de tweede kleuterklas gaat i.p.v. de derde kleuterklas. Wie zit er nu in hemelsnaam weer in mijn klas?
• De chaos. En dan bedoel ik KABOEM, PATAT! De oh zo opgeruimde klas is nu een gevarenzone als je je schoenen zou uitdoen. En de rijen? Welke rijen? 1 Voordeel is wel dat we vanaf volgende week(de oudste kleuters) die rijen ‘smorgens niet meer gaan beleven, want ze mogen direct na de bel naar de klas. En dan het kippenhok… Nu we hebben geen echte kippen, maar het lijkt soms wel zo.
• Trillingen in mijn oren Er is altijd ene kleuter die een GASboete kan krijgen voor zijn decibels. En al die kleuters samen… nu ja dan zitten we op het kleuterfestival.
• Startknop geduld Vanaf het moment dat je je beweegt tussen de kleuters, weet je dat die knop aan moet. Zonder die knop kan je het niet overleven. En ook al denk je dat het wel zal meevallen die eerste schooldag, een ervaren leerkracht weet wel beter. Al snel je de dag door op pure adrenaline, toch ben je de meest kalme persoon in de buurt van de kinderen. Omdat die portie geduld je beste vriend is.
• Wat zeg je? Ik zit op een Vlaamse school vol anderstaligen en die eerste dag ben ik dat vaak vergeten. Wanneer je bijvoorbeeld over het pitsen van iemand hebt, beginnen de kleuters spontaan te juichen over pizza! Of wanneer je vraagt om hun boekentas te nemen, lijkt het alsof ik een alien ben die net op aarde hen begroet.
• Tijd vliegt Let-ter-lijk! Omdat je met vanalles en nog wat bezig bent, kan je de tijd niet volgen. Terwijl deze telkens maar in 1 richting gaat : vooruit!
• Duizenden dode bomen Mijn Greenpeace-hart ziet af als ik zie hoeveel papieren we in het heen-en weermapje steken, maar ja regels en afspraken moeten nog even opgefrist worden. 
• En nog een keer! Na de twintigste keer zeggen dat iemand nog niet in de auto-hoek kan omdat er al vier kleuters in spelen en hij na de beurtrol erin mag. Of dat een bepaalde hoek gesloten is: “Juf, mogen we er dan in?” En ken je deze: “Brooddoos in de boekentas aub.” En dan ontdekken dat er nog drie brooddozen in de mand liggen terwijl je dit zeker negen keer herhaald hebt. Nu ja, je had dat beter tien keer gedaan.
• Wie zoekt die vindt “Ik vind dat niet” Hoeveel keer dat je dat niet per dag mag aanhoren, maar op de eerste schooldag is dit het meest. Omdat het terug aanpassen is, maar ook omdat kinderen soms gewoon liever de juf laten zoeken. Maar een juf weet wel beter…. en maakt er een heuse zoektocht van met de hele klas.
• Gebonk in mijn bovenkamer Wanneer je je nieuwe kroost hebt uitgezwaaid, dan begin je het meer te voelen. De drukte die je hoofd is binnengedrongen. Ik noem het de traditionele hoofdpijn, omdat het een eerste schooldag-ding is.

 

En dit terugkerend avontuur is alweer voorbij, maar geen nood, dit schooljaar nog niet. Nieuwe kinderen, nieuwe anekdotes. En vooral nieuwe blogberichten ;).

Nog een fijne avond iedereen!