Hij was mijn vriend. Uren heeft hij voor me gewerkt en nooit zei hij een woord. Vaak kreeg hij het warm maar daardoor kon hij beter presteren. Goed zo. Zonder die vriendschap zou ik verloren zijn en zou ik me geen volwaardige leerkracht kunnen noemen.Hij heeft me vaak uit de nood geholpen en ik ben hem zo dankbaar.
Stop.
Inderdaad, hij stopte onze jarenlange samenwerking. Niets deed hij nog. Hij had teveel van mijn werk opgeslorpt en had als het ware een werkstilstand gekregen.
Mijn hart breekt.
Hoe moet ik nu verder? De leegte verslindt me en mijn hart bonkt sneller dan voorheen.
Ik leg hem neer en kijk hem liefdevol aan. Dankjewel voor je geduld met mij. Maar het is tijd om verder te gaan.
Rust in vrede.
Ik kijk op mijn laptop en zie je opvolger al staan.
Sorry, klonk dit hard? Dat was mijn bedoeling niet, maar het leven blijft nu eenmaal niet stilstaan.
Ik ruil mijn beste vriend in voor een andere; de stress ruilt zich om voor opluchting. Oef.
….
Welke leerkracht kan er nu zonder zijn lamineermachine?
Dagboek van een leerkracht 