Morgen is het de laatste schooldag en dat brengt altijd gemengde gevoelens met zich mee. Blij omdat ontspanning in zicht is en de rust even weer wederkeert. Maar ook verdrietig omdat je je kindjes van dit jaar moet loslaten. Ik ben zo fier op hun allemaal: op hun evolutie en voor hun bijdrage aan dit jaar. Vooral omdat dit voor mij geen makkelijk schooljaar was. Nooit gedacht dat ik overspannen zou geraken tot een burn-out toe. En voor de mensen die niet begrijpen wat dit is: je lichaam is mentaal en fysiek op. En dat gevoel gaat niet meteen je lijf uit. Na een paar maanden thuis geweest te zijn, ben ik met volle moed terug begonnen. En die moed was moeilijk bijeen te rapen, ook al doe ik mijn job graag. Ik ben figuurlijk neer geslagen, de grond ingeboord en bovenal tot in het diepste van mijn kern geraakt. Nooit heb ik opgegeven. En door alles en nog wat, waren het mijn kindjes in de klas die me erdoor hebben gesleurd. De lichtjes in mijn leven. Zelfs de grootste deugnieten. En wat ik heb geleerd, heb ik ook hen doorgegeven. Geef nooit de moed op. Blijf geconcentreerd om je doel te bereiken. Wees jezelf. Luister naar elkaar. Lachen is fijn! En last but not least, geloof in jouw kwaliteiten, ook al doet een ander dat niet. Alhoewel dat laatste meer op mij van toepassing is, want ik heb altijd geloofd in hen.
Dank jullie wel, lieve vriendjes. Een fijne vakantie en veel succes in het eerste leerjaar. Daar wacht namelijk nog zo’n juf die in jullie gelooft.
Dagboek van een leerkracht 