Alleen wij

Ik dacht dat we als school gespaard gingen blijven van het beestje, maar zoals dat met elk virus gaat, kon Cojona niet wegblijven op een gegeven moment. Rond deze tijd, elk jaar, vallen er leerkrachten uit met een zware verkoudheid of andere luchtweginfectie. Dit jaar zijn er geen verkoudheden meer en dergelijke, maar er is wel Corona, Cojona, Rona, Covid, virus… Dus heb je een lopende neus, een hoest, geen smaak, dan heb je sowieso deze ziekte. Van het ene kleine symptoom naar het andere of van een positieve test waarbij de geloofwaardigheid beneden peil is.

Een collega testte positief en vertoonde verkoudheidssymptomen. Dus ging de procedure van start. Met wie was ze in contact geweest en hoelang? Ze is zorgleerkracht, dus je begrijpt dat dit niet simpel was. Het CLB was van de overtuiging dat de kinderen hoog risico waren en de leerkrachten laag risico. Bij deze weten jullie dat dan ook. Dus de kinderen van de andere kleuterklassen werden een week in quarantaine gezet en de klasleerkrachten moesten komen werken. Mijn derde kleuterklas mocht blijven, ook al was ik 50 min in nauw contact geweest met de bewuste leerkracht en was zij ook in mijn klas geweest. Maar hé, regels moet je opvolgen, ook al zit er soms totaal geen logica in. Moeten er nog hersenen zijn?

Dus de week begon zeer vreemd, ook de kinderen vonden het vrij stil, overal waar ze kwamen. De gang zag er doods uit en de speelplaats heel erg leeg als de kleuters mochten buiten spelen. Ook als leerkracht voelde ik me soms eenzaam, maar dat duurde niet lang. Want in de klas trokken we op avontuur en was het net of er niets aan de hand was. Op de speelplaats trokken ze enorm naar elkaar toe en ik kon meer aan de sociale talenten werken. Ik had wel 1 kleuter die veel vragen had over ziek zijn en ik nam de tijd om haar vragen te beantwoorden. Ook ouders waren ongerust over hun kind, maar ik kon hen geruststellen.

De angstpsychose kent geen grenzen meer en ook al probeer ik de kinderen er wat tegen te beschermen, toch kan ik niet meer doen dan er te zijn en logische antwoorden te geven. Knuffelen doen we nog elke dag en ik blijf ze een hand geven. Want we mogen niet van elkaar vervreemden door angst. En kinderen indoctrineren met een angstpsychose , daar doe ik niet aan mee. Gebruik je verstand, blijf logisch en reik elkaar de hand(al dan niet letterlijk).

Iedereen heeft een verschillende perceptie van de wereld en dat van mij kan helemaal verschillen dan dat van u. Niets is fout. Wat wel fout is, is dat we niet meer naar elkaar luisteren. Het lijkt wel wij tegen hen en zij tegen ons. Zo bekom je niets, zo ontneem je jezelf de vreugde van gewoon te leven. Dus laat los wat je niet kan veranderen en geniet van je leven. Door het verdriet en de pijn heen. Door donkere momenten. Want alleen wij kunnen het verschil maken. Om een wereld kleur te geven en om de donkerste nacht lichter te maken.

Dus doe wat ik deed in de klas: ga op avontuur. En kijk vooral wat jij nodig hebt. Niet wat de buitenwereld wilt. En dan kom je een hele eind verder. Succes en sterkte.

Kleutermaatschappij?

We zijn 11 oktober in het jaar 2020. Een jaar dat vooral enorm interessant en zeer uitdagend blijkt. Een jaar van geduld en uithoudingsvermogen. Maar evengoed is 2020 het jaar waarin heel veel duidelijk werd en wordt.

Hoe nemen kleuters deze tijd op?

Elk kind gaat hier anders mee om, maar een geluk dat de meeste kleuters gewoon spelend kunnen leren en genieten. Maar er zijn ook kleuters die echt met de hele Corona-zaak bezig zijn. Sommigen nemen het licht op en maken met plasticine corona-beestjes. Anderen vertellen dat het leuk is bij mama en papa, maar dat de school leuker is. Dat ze niet alleen moeten spelen. Ik heb ook een kleuter die de hele dag rondloopt met haar alcoholflesje en ik heb 1 kleuter die niet wilde aangeraakt worden. Maar daar is hij al overheen nu.

Hoe ga ik ermee om als leerkracht?

Eerlijk? Het is dubbel. Ik ben zo ontzettend blij om in de klas te mogen lesgeven en ontzettend blij dat we bij de kleuters geen mondkapje op moeten. Ze verstaan me niet goed en ik heb het gevoel dat ik dan niet expressief kan bezig zijn. Dus oef. Enkel bij collega’s en ouders moet het wel aan. Maar daar ga ik niet verder over uitweiden. Wat me vooral nu stoort is dat iedereen van elkaar schrik heeft als er maar iemand niest of hoest. Zo van: “Oh neen, jij bent Corona”. Waar ik moeilijk mee om kan, is de angst en de onzekerheid. Niet zozeer mijn angst, maar die van de anderen. En die onzekerheid: om de zoveel tijd wordt een leerkracht getest of blijven kinderen thuis omdat hun ouders ziek zijn.

De huidige maatschappij is een op hol geslagen kleuterklas

Als ik nu kijk naar de wereld, dan zie ik 1 grote kleuterklas. Mensen roepen en tieren naar elkaar, vooral op sociale media, zonder naar elkaar echt te luisteren. Zonder echt zeker te zijn, gaan de mensen elkaar oordelen op wat ze denken. Ze vergeten hierbij dat dat kan kwetsen. Er wordt gedreigd en beboet en daar is er gelukkig een verschil in. Want continue straffen helpt niet. Zeker als men niet begrijpt waarom. Bij een straf hoort een les, maar je moet hem wel snappen. Egoïsme van een formaat dat ik nog niet heb gezien, openbaart zich elke dag. “Mijn toiletpapier.” “Ik weet het beter” “Ik zorg voor een ander en jij niet.” “Mijn mening en geen ander” Haat en automatische propaganda, de ware kleuren van de media. Een geluk heb je ook mensen die waarden en normen hebben meegekregen en niet mee gaan in dit circus. Mensen die gewone gesprekken kunnen aangaan waarbij begrijpend luisteren en respect een must zijn. Waar liefde en openheid centraal staan.

Wat pas ik toe in de kleuterklas en zou de huidige maatschappij ook kunnen gebruiken op dit moment?

Communicatie. Het woord zegt het al op zich. Kringgesprekken en ook individuele gesprekken. Kleuters en ik bekijken samen welke afspraken we nodig hebben voor in de klas en dat iedereen begrijpt waarom we die afspraken hebben. Er zit logica in.

Wanneer kleuters initiatief nemen en op onderzoek willen gaan, dan geef ik hen de kans. Als ze vragen hebben, laat ik hen er zelf eerst over nadenken en dan gaan we samen op zoek naar de informatie. Ik gebruik ook het woord ‘moeten’ niet want dat geeft een enorme druk voor sommige kleuters. Wees open en transparant en dan heb je sowieso een veilig en warm klasklimaat waar ieder kind zichzelf mag zijn.

Wanneer een kind angstig is, dan praten we over die angst en geven we die angst een plaats. Een angst groter maken zorgt enkel voor minder welbevinden en dan moet je als leerkracht toch even bezinnen over hoe het beter kan.

Ieder kind heeft recht van spreken, al is hij of zij fout, al denkt die anders over een bepaald onderwerp. We laten elkaar uitpraten en we blijven respect tonen. Want dat doe je als mens.

En als laatste(al kan ik er nog veel meer opsommen): focussen op wat belangrijk is en openstaan voor hulp van kleuters en voor mezelf hulp vragen aan collega’s. Met 2 of meer kan je veel meer doen dan alleen. En als je aan probleemoplossend denken doet, zal je vlugger de oplossing vinden samen. Hopelijk kunnen al die experts daar ook iets van leren.

Ik geef je deze boodschap nog mee:

Als je iemand tegenkomt, het maakt niet uit waar, wees niet bang. Help elkaar waar nodig en aub, reik elkaar de (figuurlijke) hand. Kleine gebaren maken het grote geheel. En dit jaar zal ook weer voorbij gaan.

De klas van 2020

Wat een uniek en bewogen schooljaar. Deze komt heus wel in de geschiedenisboeken. Het heeft me serieus doen laten nadenken, maar het heeft me ook heel veel nieuwe ervaringen opgeleverd.

Ik heb zowat alle gevoelens gehad die een mens kan hebben op korte tijd. Ik denk dat veel mensen dit kunnen beamen. Maar dat geldt ook voor de kinderen. Ik voelde hun angst al voor we in lockdown gingen, hun liefde tijdens afstandsonderwijs,hun verbazing en vriendschap bij het terugkomen bij de vriendjes en de juf. Maar ook hun frustratie was er. Kinderen kunnen zich goed aanpassen, maar ze begrepen soms de situatie niet en dan kwamen er heel wat vragen naar boven. Je kan iets uitleggen aan kleuters hoe ze zich moeten gedragen of waarom we nu in zo’n bizarre wereld leven. Maar als je er verder op ingaat, op hun gevoelens en gedachten, dan ontdek je dat zij soms meer vragen hebben dan een volwassen persoon. Ze stellen alles in vraag en wat hou ik van die onderzoekscompetentie.

We keerden terug naar school, na een hele tijd afstandsonderwijs te hebben gedaan, en dat had weer iets speciaals. Juffen met mondmaskers op de speelplaats en sommigen ook in de klas. Om de zoveel tijd handen wassen of die ‘pikkende’ alcoholgel. In het begin viel dat nog mee, maar ik had na een tijd 2 kleuters met wondjes op hun handen en dus besloot ik geen ontsmettingsproduct meer te gebruiken. Handen wassen was en blijft effectief, maar je moet ook niet overdrijven. Het feit dat ze niet met andere vriendjes uit andere klassen mochten spelen, maakte voor hen in het begin niets uit. Ze waren blij dat ze in de klas waren en ik ook! Maar na een tijd stootte ik wel op onbegrip. Dat snapte ik ook wel, dus besprak ik de gemengde gevoelens en zorgden we onbevreesd nog voor leuke dagen in de laatste maand.

Hun diplomafeestje werd een speciale gelegenheid : we bespraken wat we zo leuk aan elkaar vinden en wat we verwachten van het komende schooljaar. Wij kozen voor gekleurde hoedjes, want alleen zwarte hoedjes vonden ze saai. En aangezien ze die zwarte hoedjes nog wel krijgen in het zesde leerjaar, dacht ik: waarom niet! Het toonde ook aan hoe kleurrijk wij de kleuterschool vonden.

Ik vond het afstandsonderwijs anders maar ook best leuk. Ik bouwde een mooie persoonlijkere band op met ouders en die klas heeft een mooie plek in mijn hart kunnen bemachtigen. Andere jaren is dat ook zo, maar deze keer was het anders. Er was zoveel vriendschap, dankbaarheid en begrip. De laatste dagen kreeg ik het dan ook moeilijk. Ik had niet het gevoel dat we al op het einde van het schooljaar zaten en wilde best nog even doorgaan. We knuffelden, we zongen en we lachten ontzettend veel af. Ze werden bijna familie.

Zij leerden van mij en oh wat leerde ik veel van hen: de klas van 2020.

Cocon van liefde

Ik keek net naar de datum. We zijn al een maand verder sinds mijn laatste bericht. Een maand verder in ons kot. Vier weken afstandsonderwijs. Dertig dagen in het circus genaamd Corona.

Iedereen heeft nu zijn goede en slechte dagen. Wat we voelen nu, is echt ok en daar hoef je je niet voor te schamen. Ben je bang? Dat is goed mogelijk, er zijn nu verschillende soorten angst. Bang voor de dood, schrik om in een ziekenhuis te liggen, bang om iemand te verliezen. Maar ook angst voor het ‘nieuwe normaal’ dat helemaal niet normaal is. Angst voor een dictatuur en bang voor mensen die zich gaan gedragen zoals in de tijd van Hitler. Angst mag je voelen, maar laat de angst je niet leiden. Kijk voorbij dat gevoel en wat zie je dan?

Boos omdat de controle in de handen ligt van de overheid. Kwaad want men houdt geen rekening houdt met de ervaringen van andere deskundigen i.p.v. die dat graag elke dag op tv komen. Boos omdat men mensen psychisch meer de diepte in duwt. Woedend omdat de media blijven liegen.

Droevig ben ik oh zo vaak al geweest voor al de mensen die alleen moesten sterven terwijl men daar in beschermend pak gerust kon bij staan. Verdrietig voor al de mensen in de zorg die protocols moeten volgen die tegen hun natuurlijke aard zijn. Ook vind ik het triest voor al de kinderen die naar school moeten op een manier dat we alleen vroeger in strafkampen zagen. Het verdriet van de wereld weegt op de schouders van iedereen.

Toch ben ik ook blij. Blij omdat ik manieren zocht om meer verbondenheid te creëren met mijn kleuters tijdens deze hele periode. Ik bood drie-dagelijks lesjes aan, telkens op een speelse manier. vb raadsels i.v.m. de dierentuin, rijmen op gekke namen, het geheime cijfer vinden, letterzoektocht enz… Ze kregen telkens ook tijd om wat te vertellen en ook de mama’s en soms papa’s deden vrolijk mee. Het gaf me weer moed , daar waar ik het een beetje was verloren. Vrolijk word ik van alle berichten, videocalls, telefoontjes, mails van de belangrijkste mensen in mijn leven, maar ook soms van de iets minder bekende mensen. Ik leerde nieuwe vrienden kennen(gek he) en ontdekte meer over mezelf dan dat ik dat normaal in zo’n tijdspanne zou vinden.

En nu staat er mij nog een uitdaging te wachten. Ik hoorde van al de regeltjes die we moeten toepassen bij onze kleuters en al die gevoelens van hierboven kwamen in een wervelwind op me af. Leuke spanning omdat ik echt graag terug naar de klas wil, mijn natuurlijke habitat. Boos omdat ik het onmenselijk vind voor de kinderen en ik het gevoel heb dat ik in mijn klashok moet blijven zoals een braaf diertje. En verdrietig omdat ik een mens-mens ben en dus verbondenheid zo belangrijk vind, maar dat er nu alleen maar afstand kan zijn.

Toch begon ik het anders te zien. Die regeltjes zijn voor de buitenwereld waar alles moet en met de vinger wordt gewezen. We zullen doen wat moet om die structuur te behouden. Het is voor de veiligheid zegt men. Veiligheid betekent ook je goed voelen. En dat goed voelen, dat is mijn taak. Ik ga ervoor zorgen dat de klas geen bubbel is waarin je opgesloten bent, maar een cocon. Een cocon waar men mag zijn wie men wilt, waar vrijheid en verbondenheid centraal staan. Waar een kind gewoon een kind mag zijn. Waar ook ik gewoon juf kan zijn en geen gemaskerd iemand. In de klas zullen we zorgeloos op avontuur gaan en zal ik, als juf, hen even alles laten vergeten waar de buitenwereld ons zo bang voor maakt.

Dus ondanks het circus daarbuiten, gaan wij even naar binnen. Om ons weer heel te voelen. Om elke dag weer te herhalen waarom we leven en dat niet alleen de angst mag overleven.

Aan alle leerkrachten en aan alle mensen: we komen hier wel uit. Niet alleen ,maar samen. En onze cocon is al groot, maar zal terug helemaal openbloeien tot iets weelderig als we weer allen bij elkaar zullen komen. Dus ik hoop, dat binnen een maand, 4 weken of 30 dagen ik een bericht kan schrijven waarin deze wereld helemaal anders is. Een wereld waar we weer helemaal onszelf mogen zijn, waar we ook zijn.

Hart voor iedereen

Het is dinsdag 10u en normaal gezien zouden de kleuters nu buiten spelen op de vernieuwde speelplaats. De combinatie van het gejoel, het ge-juf en vooral de vreugde zouden mij een vrolijk gevoel geven terwijl ik toezicht zou houden.  Maar nu zit ik hier voor de laptop, te bedenken hoe ik dat gevoel ook nu kan weer krijgen. En ergens weet ik dat ik het zo kan oproepen, ik heb immers genoeg herinneringen eraan. Maar dat is niet hetzelfde. We zitten nu eenmaal in een vreemde tijd waar #socialdistancing het van het is. Ja, het moet om dat vervelende beestje tegen te gaan, maar dat wil niet zeggen dat we echt van elkaar moeten vervreemden.

Net nu is de tijd om een hart voor iedereen te dragen en te tonen. Ik ben iemand die positief ingesteld is, dus probeer ik eerst naar de positieve kant van dit alles te kijken. Toch vallen me dan een paar dingen op.

• We zijn zo dankbaar voor het verzorgend personeel op dit moment, omdat zij telkens een gevarenzone binnenstappen en hun eigen levens riskeren. Zij werken tegen de tijd in om vele mensen te redden. Het is goed dat je beseft dat ze er zijn. Blijf dat beseffen.
• We zijn blij als we met een volle winkelkar naar huis kunnen en dat we alle monden binnen het gezin kunnen voeden. We komen niets te kort. Maar dat is niet overal zo. En het is niet vanzelfsprekend wat de werkende winkelbediende nu moet doorstaan. Ze werken meer dan 100 procent en doen wat ze kunnen in deze tijden. Vergeet dat niet.
• De mensen van de post. Net nu zien we ook hoe belangrijk deze job is. De pakketjes die je online bestelt, komen nog steeds naar je toe, terwijl jij in je kot zit of wanneer jij nog moet werken. Zij zijn continue bezig om alle pakjes maar op tijd te kunnen leveren, maar in deze tijd is dat niet evident.                                                                        Respecteer dat.
• Al de mensen die nog moeten werken om de economie draaiende te houden. Zowel diegenen die thuiswerken(met of zonder kinderen die nu aan thuisonderwijs doen), als diegenen die nog elke dag op de baan moeten. Dat lijkt normaal, maar het verdient ook een applaus voor hun blijvende inzet.                                                            Denk ook aan hen.
• Voor de mensen die technisch werkloos zijn en hun werk dus niet kunnen uitvoeren. Zowel de zelfstandigen als andere bedrijven of winkels die heel graag willen aan het werk gaan, maar niet kunnen. Zij hebben op dit moment geen inkomsten, dus zij zitten niet voor hun plezier thuis.                                                          Toon ook voor hen je empathie.
• Voor de mensen die in de praktijk niets meer kunnen doen, maar wel van thuis uit hun werk op een andere manier moeten uitvoeren. Ja dan denk ik aan logopedisten, psychologen, leerkrachten en nog vele anderen…. Zij blijven zich continue inzetten om mensen en kinderen te helpen.                                                        Blijf hen ook dankbaar.
• ….

Als leerkracht zijnde heb ik het geluk dat ik alle jobs in hun totaliteit kan zien. Wij leren kinderen immers ook dat iedereen belangrijk is. Dat wat je ook doet in de wereld, je betekenis geeft aan een job of aan iemand. Ik had gehoopt dat in deze tijd iedereen het respect voor elkaar zou kunnen opbrengen, zodat ik dat de kinderen elke dag al heb geleerd. Maar helaas is dat niet zo. En dat stemt me een beetje verdrietig. Want sommige jobs, waaronder de leerkracht, worden nog steeds met stenen bekogeld. Iedereen kent precies de andere job zo goed dat ze denken dat ze het beter kunnen of kennen. Ik denk dan aan het woord ‘vakantie’. Wij hebben nu geen vakantie, al gaat het werkleven er nu misschien wat op een minder woelige manier aan toe.  Zelfs in de ‘zogezegde’ paasvakantie moesten we al manieren verzinnen om op een heel andere manier nieuwe leerstof aan te brengen. Neen, wij hoeven niet naar een gevarenzone elke dag. Ja wij moeten nog opvang gaan doen, maar dat is met plezier voor de kinderen waarvan de ouders werk verrichten die niet te missen is. Wij klagen niet over verlenging van het schooljaar, maar wij vragen wel om begrip.  Dat wij ook maar mensen zijn. Dat wij niet enkel aan onszelf denken, maar vooral de kinderen voorop stellen, zoals we dat altijd al gedaan hebben. Wij hebben het geluk dat de onderwijsbonden voor ons willen opkomen. Iedere job zou zo’n vakbond moeten hebben, dan zou men meer opkomen voor zichzelf.

Wees verdraagzaam. Toon empathie. Erken jouw en andermans gevoelens. Wees dankbaar, niet alleen voor wat duidelijk is, maar ook voor datgene dat je niet zien kan. Glimlach en blijf sociaal, op 1,5 m weliswaar. En geloof niet alles wat er je wordt voorgeschoteld.

Niemand heeft het gemakkelijk in deze tijd, ieder op een andere manier.

Draag een hart voor iedereen.

Een Paas-gedachte

De zon schijnt buiten, de vogeltjes fluiten en ik kijk al dromend naar een helderblauwe lucht. Je zou denken dat er niets aan de hand is als je die mooie taferelen buiten ziet. Want de natuur leeft en we kunnen het eindelijk terug intens waarnemen. Mensen die terug de fiets nemen of gezellig met het gezin gaan wandelen. Die kleine momenten zorgen voor wat warmte in ieders hart. Want laat me je dit vertellen, het is niet omdat je in je kot moet blijven, dat je je daardoor moet opgesloten voelen. Je kan nog naar buiten, dus doe dat dan, maar respecteer de afspraken die er zijn opgelegd. Wees niet bang en laat je niet leiden door al die heisa en commentaar in de (sociale)media. Lees door de dialogen ook de waarheid aub. De waarheid is dat we nu tijd voor ons gezin hebben. We weten wat we missen nu we hier thuis zitten en beseffen dat het ook niet vanzelfsprekend was en is. Dankbaar. Je hebt tijd om aan jezelf te werken: wat wil ik? Wie ben ik? En waar wil ik naartoe? Maar je denkt ook aan anderen. Laat niet alleen je bezorgdheid en angst spreken voor anderen, maar toon liefde. Want liefde is nog altijd sterker dan eender welk virus.

En dan bedoel ik niet alleen liefde voor jou en je familie en vrienden. Ik bedoel echt liefde voor iedereen. Glimlach naar een voetganger op straat, ook al doet die dat niet . Want iedereen kijkt nu naar elkaar of we de vreselijkste monsters op aarde zijn. “Oh neen, een voorbijganger, ik moet vies kijken, dan zal die verder van me af lopen.” Echt. Mensen waren al erg in hun zelf gekeerd op straat. Weinig interactie, ieder voor zich. Nu met die 1,5m zeg ik: “Hallo, dag vreemdeling, hoe gaat het met je? Ik ben een mens en jij ook.”  Nou echt zeggen doe ik het niet, maar met een knikje of een simpele goede dag lukt dat ook wel.

Ik mis mijn job. Het dagelijkse heen-en weer geloop tussen de kinderen, het oorverdovende lawaai en de chaos die er soms was. Want die job zorgt dat ik leef. Net zoals de hulpverleners, de winkelbedienden, de chauffeurs, de postbodes enz… Zij kunnen die job nu alleen maar naar behoren doen omdat zij de passie hebben om mensen te helpen. Zorgen voor een ander is zo belangrijk en het is ook een vorm van liefde. Elke dag ben ik dankbaar voor mensen als hen. Maar ook voor de buur die voorzichtig maar vriendelijk zwaait. Voor de telefoontjes en de video calls van naasten. Voor de Paashaas die eitjes heeft gebracht.

Maar realistisch blijf ik ook. Tegen de kleuters zeg ik vaak:” Als je iets vertelt, zorg wel dat het de waarheid is. Wil je iets uitvinden samen, ok! Maar verzin niet iets en zeg dat het waar is. Want na een tijdje zal die persoon je niet meer geloven.” Want in deze hele Corona-gekte is er me wel 1 ding duidelijk geworden. Dat niet alles is zoals men het zegt. Want de ene zegt A en de andere B, dus ga ik voor C. Ik geloof in feiten, niet in veronderstellingen of voorspellingen gebaseerd op niets. Dus lieve mensen, lees af en toe tussen de lijnen door en zie wat echt is.

Het is middag en ik zit hier nog altijd in mijn konijnen-onesie. Moet kunnen, denk ik dan. Ik ben solidair met de Paashaas. Hup hup of is het hop hop? Hoe dan ook, maak er nog een fijne dag van allemaal! Vrolijk Pasen!

Wervelwind

Het heeft lang geduurd voor ik hier iets kon schrijven. Niet omdat ik er geen zin in had of het niet wou, maar ik vond er de juiste woorden niet voor. Er gaat heel veel door me heen, net als bij veel andere mensen. Angst, onzekerheid, intens verdriet, boosheid en irritatie. Het is een wervelwind aan emoties en ik word continue van de ene kant naar de andere kant gesleurd. Want ik voel ook dankbaarheid, liefde, vriendschap en rust in de chaos. En dan denk ik: mag ik me ook goed voelen? Want het negatieve gevoel drukt op mijn schouders als een betonblok, maar ik ben niet van plan me zo heel de tijd te voelen. Dat maakt een leven ondraaglijk.

Als juf vind ik het verschrikkelijk om niet voor de klas te kunnen staan. We waren aan een onwijs cool thema begonnen en de kinderen waren zo gemotiveerd. Dat merk ik nu ook als ik mails krijg van ouders die met hun kids nog aan thema ruimte hebben gewerkt. Het ontroert me maar het maakt me ook verdrietig. Toch ben ik blij dat ze volop verder kunnen werken en knutselen met mama en papa. Juf is trots op jullie!

Ik mis de routine, de babbels met de kinderen en de collega’s en het sociale leven. Dus hoe lossen we dat op? Ik ben begonnen met filmpjes te maken voor de kleuters waar ik hen telkens een vraag stel of waar ik hen voor een uitdaging zet. Er staan ook nog instructiefilmpjes op de planning enz. Creativiteit zit in mijn bloed en als ik dat niet eruit kan laten vloeien, geraak ik gefrustreerd. Blijf bezig, mensen. Doe wat je graag doet of doe iets nieuws. Corona dringt door lichamen, maar laat het niet door je ziel geraken.

Ik hoop, net als iedereen, dat we binnenkort van dat lelijke beestje van af zijn en dat we dan onze levens , buiten ons kot, verder kunnen opnemen. Ik ben realistisch, dat zal niet voor meteen zijn en als we terugkomen in het sociale leven zal alles anders zijn. Want het doet je nadenken, heel veel nadenken. Soms wat teveel. Maar het geeft me ook ergens hoop, hoe raar dat voor sommigen mag klinken. Hoop in een nieuwe wereld waar men zorgt voor elkaar, waar men niet enkel meer naar ‘IK,IK, IK’ kijkt.

Als je ziet dat de mensen in de zorg in hart en nieren, elke dag in en uit, al zorgen voor ons maar dat dit nu pas echt duidelijk wordt. Dat de mensen in de warenhuizen en andere essentiële zaken/diensten ook blijven werken voor een ander en dat dit helemaal niet vanzelfsprekend is, maar dat dat wel zo werd beschouwd. Respect.

Het weekend staat voor de deur en het is anders dan anders voor de meesten. Maar eigenlijk ook niet. Liefde is er altijd geweest en zal er ook altijd zijn. Dus bel met een vriend of met familie. Zit gezellig samen met je gezin of doe eens iets geks thuis.Eet samen, leef samen. En vooral in deze tijd: zorg voor elkaar.

Nostalgisch gemijmer

Wow.  Twintig jaar geleden studeerde ik, samen met zoveel anderen, af aan de middelbare school. Als je kijkt naar het getal, lijkt het echt alsof het mijlenver van je af ligt. Zeker wanneer je bepaalde herinneringen niet meer zo goed kan ophalen of wanneer jij een herinnering nog zo voor de geest kan halen en een ander niet meer. Maar als ik echt terug ga met mijn gedachten is het net alsof het gisteren was. En hoe toevallig, over gisteren wil ik het net hebben. Want toen ging ik naar een klasreunie van ‘ de klas van 2000, maar 20 jaar later”.

Ik keek er eigenlijk al een tijdje naar uit, want zeg het nu zelf, hoeveel keer maak je zo’n reunie mee? Natuurlijk zat ik ook met gemengde gevoelens. Hoe zal de sfeer zijn? Gaat iedereen zich vergelijken? Of zal het net zoals gisteren zijn? Kan ik mezelf nog zijn tussen de anderen? Zijn we allen niet te fel veranderd? Ik kan nog zo doorgaan met al die innerlijke vragen om een beeld te vormen over mijn inwendig denkproces, maar dan zijn we nog uren bezig. Het gekke is dat , net voor ik iedereen terug ontmoette, ik die denkmolen heb uitgezet. Van teveel denken, geniet je niet van het moment, van het nu.  Laat dat 1 van de levenslessen zijn die ik al op mijn pad ben tegengekomen.

In het begin voelde het wat onwennig. Je moet sommige personen terug wat ‘leren kennen’. Maar dat ‘rare’ gevoel nam vlug plaats door herkenning en ja, ook ergens thuiskomen. Elk van die mensen hebben een plaats in mijn leven gehad en me gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Daar kan ik enkel dankbaar voor zijn. Er volgde een nieuwsgierige vragenronde, bij wie je ook een gesprek opbouwde, maar dat was aangenaam en gezellig. Ik heb me ook niet verveeld, want elk verhaal, elke herinnering was net alsof het me meer deed doen leven. Goh ja, dat klinkt wel diep. Ik wil maar zeggen dat ik daarmee blij was om iedereen terug te zien.

Alhoewel ik met iedereen dan de mensen bedoel die er effectief waren. Twintig jaar later heeft iedereen een eigen gezin, een eigen weg ingeslagen. De opgeslagen herinneringen aan je middelbare school bepalen hoe je zelf t.o.v. een reunie staat, denk ik. Wil je er tijd voor maken? Of heb je zoiets: dat ligt in de verleden tijd, zo belangrijk is het niet. Dat is ieder zijn keuze en zijn beslissing. En dat is ok.

Persoonlijk ben ik iemand die veel belang hecht aan unieke momenten. Ik heb in mijn tijd op de middelbare school leren vallen en opstaan, maar uiteindelijk was ik er wel gelukkig. Ik heb er vrienden (uit het oog)verloren en heb er  vrienden voor het leven gemaakt. Zoals gisteren: ik sprak met oude klasgenoten, zowel van in het middelbaar(ook klassen lager) als nog van de lagere school.  Alsof de tijd heel even terug stilstond. Zij herinnerden me ook even terug aan de persoon die ik was, maar die ik nu voor een stukje heb opgeborgen om een nieuw stukje te laten groeien.

Later op de avond sprak ik ook nog een hele tijd met 1 van mijn beste jeugdvriendinnen. We bleven tot een stuk in de nacht praatten over het leven zelf, over stommiteiten, over toekomstplannen. Omdat sommige vrienden nu eenmaal het beste uit je halen en bepaalde vriendschappen nu eenmaal blijven duren(ook al zie je elkaar niet meer zo vaak).

Op avontuur: wat leer ik van de kleuters?

Omdat er zoveel te leren valt in een kleuterklas en ik onmogelijk alles kan opsommen, kies ik gewoon 1 thema uit die me bij is gebleven. Eén belangstellingscentrum waar ik jullie meeneem op avontuur en waar het duidelijk wordt dat niet alleen kleuters leren van elkaar en wat de juf aanbiedt. Hier ontdek je dat een leerkracht ook blijft groeien.

Het thema”reis rond de wereld” is een onderwerp dat ik al een vijftal jaar aan bod laat komen en elk jaar opnieuw beleef ik het helemaal anders. Ten eerste worden er andere doelen centraal gezet, ten tweede is de klasgroep verschillend.

1. Wanneer kleuters veel vertellen thuis, dan is de interesse van de ouders ook gewekt en heb je meer betrokkenheid. Toen ik om hun hulp vroeg, kreeg ik meteen antwoord. Dit gaat niet enkel om materialen, maar eerder om hun aanwezigheid. Toen ik de landen koos om over te leren, keek ik eerst naar de afkomst van de kleuters(beginsituatie) en dan heb je sowieso meer betrokkenheid van de ouders. Enkele mama’s kwamen over Polen vertellen en zochten ook zelf nog informatie op over hun land van afkomst. Marokko werd ook super voorbereid met informatieblaadjes en een hele thematafel. Ze hoorden verhalen, legendes en de aandacht werd ook gevestigd op schrijfwijze van cijfers en sommige uitspraken. Er werd geproefd en gekeken naar verschillen.
   

   

   

   

   
2. Omdat ik zag dat sommige kleuters telkens naar eenzelfde hoek gingen, besloot ik om te beginnen(al vanaf november) met een soort van opdrachtenblad. Zo toonden ze aan dat ze er waren geweest en kon ik ook opvolgen waar ze exact gingen.
3. Grappig: ik vertelde de kleuters dat ik geen ogen genoeg had om alles te zien. Vooral tijdens het opruimen is dat niet simpel om alles in het oog te houden. Daarom besloot een kleuter om ‘opruimhandjes’ te maken. “Zo kan je toch beter kijken h” juf”
4. Informatie is alles. Hoe meer informatie er is, hoe beter kleuters aan de slag kunnen. Dus zoek samen met hen op en kom dan tot fantastische ideetjes. Bij ‘Italië’ zochten we op welke bezienswaardigheden er zijn en daar vonden ze de toren van Pisa wel gek. Dus bouwden ze in de bouwhoek en tekenden ze en leerden ze van elkaar in de tekenhoek. Ze praatten over hoe ze een toren schuin konden tekenen op hun blad. Voor sommigen was dit niet simpel.
   

   

   

   

   

   
5. Zelfs in een thema waar de interesse optimaal is, gaat soms de aandacht naar iets anders. 1 kleuter ‘vond’ het grote magnetische hoefijzer in de materialenkast(stond achteraan) en opeens zochten ze naar alle metalen voorwerpen in de klas. En dat mag. Op dat moment zijn ze nieuwsgierig en dus “go for it”. Erna kunnen ze dan weer verder met het thema of betrekken ze het erbij.
6. Soms heb ik de neiging om gemaakte creaties van de bouwhoek direct mee op te ruimen wanneer het opruimtijd is. Maar ik heb geleerd dat ik daar op moet letten. Hun fierheid en de vrolijkheid die ze uitstralen zorgen ervoor dat ik hun bouwwerk een dagje laat staan of dat ik er een foto van neem en dan komt dat op de fotomuur. En dat laatste moet ik nog introduceren, want dat ideetje kwam pas bij me op verleden week.
7. Er zijn nog zoveel andere dingen dat ik kan vertellen, maar ik hou het bij deze 6. Of het moet zijn dat ik aan een boek begin;)

 

Zo zie je maar, voor mij blijft dit nog steeds een avontuur. Omdat ik graag met kleuters werk, maar ook omdat ik van uitdagingen hou. En dat is nou net ook mijn drijfveer.

 

Het allermooiste cadeau

Terwijl ik hier mijn weekschema’s zit voor te bereiden op een rustige zondagvoormiddag, valt er een gedachte mijn drukke hersenpan binnen. En niet zomaar een hersenpinsel. Ik denk terug aan de afgelopen weken en een gevoel van fierheid sijpelt dan ook mijn hart binnen. En dat gevoel wil ik met jullie delen.

Allereerst wil ik het hebben over die creatieve, lieve en enthousiaste kleuters van de derde kleuterklas, maar ook van andere klassen. Van al die kinderen kan je zoveel leren als juf.

• Ze zoeken een evenwicht in samenwerken waarbij ze een stukje van zichzelf op de tafel leggen en ook de andere zijn eigenheid respecteren. vb bij de eilandenwerking waar 2kk en 3kk klasoverschrijdend mogen werken.

• Ze brengen ideetjes aan, zorgen voor een bepaalde leiding maar toch aanvaarden ze ook hulp.

• Ze ondergaan boosheid en verdriet wanneer ze inzien dat ze een fout hebben gemaakt. Maar ze staan dan weer recht en nemen verantwoordelijkheid op. vb Y. was kwaad omdat C. zei dat ze een grote mond had. We hebben uitgelegd waarom ze dat had gezegd en dat ze het op een andere manier had kunnen zeggen : Y praat heel veel in de klas en weet soms niet wanneer ze moet zwijgen. Ze wil overal helpen, maar soms moet ze ook een ander laten spreken. Daar moest ze even over nadenken en in de namiddag zei ze dan zelf dat ze wilt helpen, maar dat ze soms vergeet dat de anderen ook iets willen zeggen. “Ik heb eigenlijk wel een beetje een grote mond he juf.”
• Ze zijn trots op wat een ander heeft bereikt en praten er ook over.  Ze zijn geïnspireerd. Bijvoorbeeld N. wilde fluo gebruiken als stift om de monsters meer te laten opvallen in de griezelhoek. Anderen namen haar voorbeeld aan en vroegen ook om raad. “N, doe jij overal die gekke kleuren? Hoe maakt jij dat gezicht?”
• En dan stuit ik ook op hun talenten die afgebeeld zijn op de talentenmuur.

• Ik was bang om naar het kerkhof te gaan met de kinderen voor de herfstvakantie. Bang omdat ik niet wist welke impact het zo hebben op hen en hoe ze zich zouden gedragen. Ze waren muisstil toen we arriveerden en lieten de indrukken op zich afkomen. Sommigen zeiden zelfs dat het er mooi was. Omdat stilte op zich iets moois is. Omdat denken aan mensen om wie ze waren ook wel een schoonheid bevat. We konden er achteraf ook open over praten. Zelfs de meeste introverte jongen in de klas sprak me aan en sprak zich uit over wat hij had gevoeld.
• En zo kan ik nog uren doorgaan over hen, maar ik denk dat het al duidelijk is hoe ik trots ik ben en hoe dat komt.

Dan heb ik nog mijn lieve collega’s. Ik ben trots op het feit dat we zo geëvolueerd zijn gedurende de jaren, maar ik ben ook dankbaar voor alle (zowel positief als negatief)ervaringen die ik met hen al heb gedeeld.

• we leerden het co-teachersschap kennen en dat was  nogal wennen. In het begin van het jaar sprak ik mijn co-teacher aan en we spraken open over allerlei dingen die ons soms in de weg staan maar waar we aan zouden werken. Ik was zo blij dat dit was gebeurd en ik ben heel blij om met haar weer te mogen samen werken. Omdat elke hulp welkom is en ik mezelf kan zijn bij haar. Dus dank je wel.

• Positiviteit : dat is moeilijk in een wereld waarin iedereen perfect wilt zijn omdat men denkt dat het zo moet.  Ik ben dankbaar voor al de lichtmomentjes die ik al heb ervaren en ook voor de lessen die ik zag in de duisternis. Want hé, nobody is perfect en iedereen kan altijd iets aan zichzelf of aan een situatie veranderen. Dat noemt: groeien.
• Als je gelooft in iemand, dan voelt die persoon dat ook. Als iemand dat niet doet, dan weet je dit ook. In dat geval hou je je dan best vast aan de gedachte dat niemand je je van je dromen en passies mag afhouden. Onlangs zei een collega dat ze fier op me was. En dat vond ik hartverwarmend. Hoeveel keer vergeten we dat immers niet te zeggen tegen elkaar?
• En op mijn beurt was ik ook fier op een collega waarbij ik ook vertelde dat ik geweldig vond wat ze deed.

• Ik hou van eerlijkheid en dat woord omvat vele andere woorden zoals oprechtheid, echtheid enz… alles bespreekbaar kunnen en mogen maken. Daar is soms nog werk aan, want hey Rome is niet op 1 dag gebouwd. Voor iedereen is dat moeilijk soms, maar zolang je probeert, kom je tot mooie gezamelijke resultaten. Dat noemt men ook mens zijn. Dus bedankt voor jullie openheid.

En als laatste ben ik ook fier op mezelf. Ook ik zit in een groeiproces als mens en als mama, echtgenote, vriendin en collega. De wegen die ik al heb afgelegd en de hindernissen die ik al heb overwonnen, zorgen voor een bepaalde trots. En dat groeien stopt niet, maar dat is het fijne aan mens zijn. Omdat je zelf voor verandering kan zorgen als je het zelf maar wilt en durft aangaan.

Waar ben jij vandaag fier over?