Je hebt een stem, laat je horen.

“Juf, ik heb een idee.” Eén zinnetje. En wat hou ik van die woorden want ze zeggen zoveel. Een kind die durft te vertellen wat hij denkt, die zijn creativiteit op de tafel wilt leggen. En toch zijn er te weinig.

Je hebt kleuters die bang zijn om zichzelf te tonen, om hun gedachten openbaar te maken. Ze zijn vaak bang om fouten te maken, omdat ze dan ‘niet goed genoeg’ zijn. Dat maakt me verdrietig, want in elke kleuter zit potentieel. Ik zeg hen dan ook vaak dat als het de eerste keer niet lukt, dat dat niet erg is. Een berg beklimmen kunnen we ook niet in 1 keer. Je mag falen, want anders leer je nooit uit je fouten. Laat een kind proberen, ook al ben je bang dat hij of zij het niet zal kunnen. Hoe meer een kind op eigen houtje doet, hoe meer ervaring hij zal op doen. En na een tijdje zal hij of zij meer vertrouwen krijgen in zichzelf en in anderen en uiteindelijk zichzelf kunnen tonen. In het thema robot dit jaar hebben de kleuters al heel veel ideetjes naar voren gebracht en mogen uitvoeren.

 

 

Taal, zoals het is in onze school, is vaak een barrière. Kinderen zijn bang om te praten terwijl ze gerust nog woorden in hun taal mogen gebruiken. Ik zal mijn best doen ze te begrijpen en ja soms vind ik dat moeilijk. Omdat ze enthousiast dingen komen vertellen en dan begrijp ik er geen woord van. In het Frans lukt dat dan nog, maar andere talen zijn me toch wat meer onbekend. Alleen ‘hallo’ zeggen kan ik in wel meer dan 8 talen. Het begin van mijn talenknobbel. Maar wat een geluk dat ze het me wel kunnen tonen of het uitbeelden. Zo zijn we naar Technopolis geweest deze week en wat hadden ze een plezier! Vaak kwamen ze juf halen om iets te laten zien of trokken ze me mee zodat ik met hen mee kon spelen.

 

Als juf of ouder wil je vaak controle en de kunst is om die controle los te laten. Laat ze omgaan met wie ze willen, leer aanvaarden dat niet alles in 1 keer lukt. Geef ze de kans om hun stem te gebruiken, biedt ze een plaats waar dat kan. Want wanneer kinderen niet gehoord worden of het gevoel krijgen dat ze er niet toe doen, dan sluiten ze zichzelf op in hun diepste kern of dan reageren ze ongewenst om toch ergens ‘gezien’ te worden. Het enige wat ze immers willen is om zich verbonden te voelen tussen andere stemmen. Dus liet ik ook de controle (min of meer ) los en stelde ik eind vorig schooljaar mijn idee voor aan de tweede kleuterklas. Graag wilde ik klas-overschrijdend werken en ik zag het al helemaal voor me. En ook ik moest geduld hebben, want al wou ik mijn idee delen,  niet iedereen was er meteen mee weg. Maar afgelopen dinsdag begonnen we aan onze “eilanden”. Eilanden gebaseerd op talenten, zodat kleuters de kans krijgen om met anderen hun interesse te delen. En wat een succes was dat! Samen maakten ze bruggen in het auto-eiland of wilden ze met de letters kleine woorden maken in lettereiland. Met behulp van rekkers konden ze zien met hoeveel kleuters ze in een eiland konden. In totaal zijn er 8 groepen en ik was verbaasd te ontdekken dat kleuters veel meer van elkaar leren bij die eilanden. Het was ook weer een kans om zich te laten horen.

 

 

En ook als juf wil je je vaak laten horen, al lukte dat deze week niet zoals ik wou. Het snot had mijn keel bereikt en dus klonk ik meer als een kapotte robot dan als een verkouden juf. Toeval of niet, het paste goed bij het thema robot.

Het eilanden-project werd positief onthaald, ging niet onopgemerkt voorbij en ik ben  blij dat ik mijn stem destijds goed heb gebruikt om als bezieler van dit idee het hele project op punt te zetten. Natuurlijk zitten er nog fouten in en zullen we nog veel veranderen. Maar hé, ook een juf leert nog elke dag bij.